Ἀγνοοῦσα πὼς ἡ σύλληψη τῆς ἰδέας τῆς πίτσας (στρογγυλὴ βάση ἀπὸ ζύμη ψωμιοῦ κι ἐπάνω στρώση ἀπὸ τυρί, ἐλαιόλαδο, λαχανικὰ καὶ μυρωδικά) ἔγινε στὴν Ἀρχαία Ἑλλάδα, ὅπου τὸ φαγητὸ αὐτὸ ὀνομαζόταν πλακούντας καὶ στὰ Βυζαντινὰ χρόνια πίττα.
Ἡ λέξη πίτα ἢ πίττα εἶναι βυζαντινῆς προέλευσης καὶ σήμαινε τόσο τὸ στρογγυλὸ ψωμὶ (τὴν σημερινὴ πίτα ὄπως τὴν γνωρίζουμε π.χ. στὰ σουβλάκια), ὅσο καὶ τὸν πρόγονο τῆς πίτσας. Ἡ πίττα τῶν Βυζαντινῶν εἶναι ἡ βάση τῆς σύγχρονης ἰταλικῆς pizza ἡ ὁποία δημιουργεῖται μὲ τὴν εἰσαγωγὴ τῆς ντομάτας στὴν εὐρύτερη περιοχὴ τῆς Μεσογείου, διαβάζω στὴν βικιπαίδεια.
Περισσότερο ὅμως νομίζουμε ὅτι παραλάβαμε ἀπὸ τοὺς Τούρκους διάφορες γεύσεις τὶς ὁποῖες στὴν πραγματικότητα εἶχαν ἀντιγράψει ἐκεῖνοι ἀπὸ τοὺς Βυζαντινούς, ἂν ἀληθεύουν ὅσα ἀναφέρει ὁ Σπῦρος Βρυώνης:
Κατά την περιγραφή του Brocquiere, η κουζίνα των Τουρκομάνων ήταν απλή και βασιζόταν κυρίως στα προϊόντα από τα κοπάδια τους -κρέας, γάλα, γιαούρτι, βούτυρο και τυρί, που τα συμπλήρωναν με κεχρί ή άλλα δημητριακά, με φρούτα, μέλι, αυγά, και ένα είδος άζυμης πίτας αντί για ψωμί (την οποία έψηναν σε φορητό, μεταλλικό δίσκο πάνω από τη φωτιά, όπως φτιάχνουμε τις πίτες σήμερα). Η παρασκευή της άζυμης πίτας ήταν πολύ διαφορετική από του ψωμιού: οι Τουρκομάνοι δεν είχαν φούρνο (φούρνους) που χρησιμοποιούσαν οι Αρμένιοι και οι Έλληνες. Είναι σημαντικό το ότι η μικρασιατική τουρκική ορολογία για το ψωμί και την παρασκευή του περιλαμβάνει πολλές λέξεις με βυζαντινή προέλευση.
