Ἀπὸ τὸν μεγαλιθικὸ πολιτισμό, μέσω τῆς ξερολιθιᾶς, φτάνουμε στὴν ἐποχὴ τῶν τούβλων τοῦ Μεγάλου Θεοδοσίου. Δηλαδὴ στὸν πηλό. Μπαίνουμε στὴν ἔννοια τοῦ χώματος.
Τί εἶναι τὸ μπετόν; Ὁ κονιορτός. Ἤτοι ἡ ἐκμηδενισμένη συνεκτικότητα τῆς ὕλης. Οἱ πατέρες λένε ὅτι ἡ θάλασσα θὰ φάει τὸν βράχο.
Ἔτσι, τὸ σῶμα στὸ ἀκρογιάλι πλησιάζει τὴ ρευστότητα τοῦ νεροῦ, ὅπως ρευστὴ εἶναι ἡ γέννηση καὶ ὁ πολλαπλασιασμός, ὅπως νερὸ ζητοῦν τὰ παιδιὰ ποὺ κηπεύουν λουλούδια.
Ὁ Θεὸς δὲν πάτησε ἕνα κουμπὶ νὰ μᾶς κάνει ὅλους τέλειους, γιὰ νὰ μὴν ὑπάρχει ἡ ἀπόλυτη ταύτιση μαζί Του — θὰ γινόμασταν παγωτὸ μέσα στὴν ἀλήθεια Του.
Τί πρόσθεσε ὁ Κύριος σὲ ὅλες τὶς προηγούμενες ἀντιλήψεις; Ἔφερε τὴ γνώση τοῦ κονιορτοῦ τῶν ἀνθρώπων κι ἀκόμα πιὸ πολὺ τὴ γνώση τοῦ ἀέρα τους — γιατὶ στὸν ἀέρα τὰ μόρια ἀλληλοαπωθοῦνται.
Γιατὶ στὸν ἀέρα δὲν ὑπάρχει θάνατος. Γι’ αὐτό, κινώντας τὸν ἀέρα ὁ παπὰς πάνω ἀπ’ τὸ δισκοπότηρο, μετασχηματίζει τὸ νερὸ καὶ τὸ ψωμὶ σὲ σῶμα καὶ αἷμα. Γίνεται μιὰ μετάταξις τῶν λογικῶν σχημάτων, τῶν σχημάτων τοῦ λόγου.
Μιὰ φορὰ στὴν Αἴγινα, λόγω θαλασσοταραχῆς, ἀπηγορεύθη ὁ ἀπόπλους τῶν Flying Dolphins καὶ γυρίσαμε μ’ ἕνα μεγάλο καράβι, συνωστισμένοι 1.205 ἄνθρωποι.
