Βεβαίως, ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τῆς Εὐρώπης δὲν συνεχίζει πάντοτε τὴν πορεία της ἔτσι ὅπως τὴν εἶχαν θελήσει οἱ μεγάλοι εὐρωπαϊστὲς ἱδρυτές της.
Ἀπὸ τὰ χρόνια τοῦ Κωνσταντίνου Καραμανλῆ καὶ μετά, ἡ πολιτικὴ ἡγεσία ἀκολουθεῖ ὁρισμένες φορὲς πορεία ποὺ δείχνει μιὰ διαφοροποίηση τῶν ἀρχῶν τῆς Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πολιτισμοῦ.
Οἱ Εὐρωπαῖοι ἔχουν συχνὰ τὸ αἴσθημα ὅτι ἡ Ἕνωση δὲν ταυτίζεται μὲ τὸν κόσμο τους. Γι αὐτὸ καὶ δὲν διστάζουν νὰ στραφοῦν ἐναντίον της, ὅπως εἴδαμε μὲ τὴν ἄρνηση ἀποδοχῆς τοῦ Συντάγματος…
Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση δὲν εἶναι ὁ χῶρος ὅπου αὐτονόητα θριαμβεύουν οἱ ἀξίες τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος, ἀλλὰ ὁ χῶρος ὅπου καλούμεθα νὰ ὑπερασπίσουμε καὶ νὰ προωθήσουμε τὶς ἀξίες τοῦ εὐρωπαϊκοῦ πνεύματος…
Σήμερα ἡ Εὐρώπη ζεῖ μία μεταβατικὴ περίοδο καθὼς ἄρχισαν νὰ διαφαίνονται συμπτώματα βαθειᾶς κρίσης στὴν ἑνότητα τῶν λαῶν της.
Ἡ ἐξαγγελία του 4ου Πυλώνα ποὺ εἶναι ὁ πολιτισμὸς ὡς πνευματικὸ μέγεθος καὶ καλεῖται νὰ ἀποτελέσει τὴν ἑνοποιητικὴ οὐσία τῶν εὐρωπαϊκῶν λαῶν, μαρτυρεῖ τὴν ἀγωνιώδη ἀναζήτηση ἑνὸς κοινοῦ τόπου ποὺ θὰ μποροῦσε νὰ ἐξασφαλίσει μία οὐσιαστικὴ εὐρωπαϊκὴ ἑνότητα, πράγμα ποὺ δὲν κατώρθωσαν μέχρι τώρα ἡ οἰκονομικὴ καὶ ἡ πολιτικὴ ἐνοποίηση.
