Αν σήμερα ήσαστε συνομήλικος με τα παιδιά σας, θα κάνατε πιστεύετε παρέα ή το χάσμα γενεών είναι τεράστιο;
Κάνουμε παρέα. Με βρίζουν κιόλας για διάφορα πράγματα. Αλλά όταν είσαι έφηβος, τι άλλο μπορείς να κάνεις; Η δουλειά τους είναι να πηγαίνουν μπροστά και η δική μου πιθανόν να τους τραβάω λίγο πίσω. Να μη βιάζονται. Είναι ενδιαφέρων ο ρόλος του γονιού γιατί πολλές φορές λες πράγματα που δεν τα πιστεύεις για να κρατάς τα μπόσικα.
Στα 54 σας νιώθετε ότι υπάρχει ακόμα ο έφηβος μέσα σας που σας σηκώνει από τον καναπέ σας;
Πέρασα ένα μεγάλο διάστημα της ζωής μου σαν υπνοβάτης επειδή ακριβώς δεν γινόταν αυτό που ήθελα. Δεν θέλω να ξαναπέσω στο ίδιο λούκι. Και για να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει να αισθάνεσαι σαν έφηβος. Είμαι σε μια τέτοια φάση. Ξαναβρήκα το χαμόγελό μου ως άνθρωπος. Ξαναβρήκα τον ύπνο μου, αλλά και τον βηματισμό μου σε αυτό που αγαπώ πιο πολύ στη ζωή, που είναι η τέχνη του κινηματογράφου.
_______
Από συνέντευξη στην Χρυσούλα Παπαϊωάννου, Το Ποντίκι, 26 Ιουλ. 2012.
