Ο αντισυμβατικός Τάκης έβρισκε αέρα να αναπνεύσει όσο μεγάλωνε;
Όχι ιδιαίτερα. Αλλά είναι φυσικό επακόλουθο. Όταν έχεις κάνει εξ ορισμού κάποιες επιλογές προς μία κατεύθυνση, θα βρεις έναν τρόπο να ζεις από αυτό. Φυσικά ήταν περιορισμένοι οι χώροι, «Γλυκιές συμμορίες» δεν γίνονταν κάθε μέρα, δεν υπήρχαν σενάρια ενδιαφέροντα στον ελληνικό κινηματογράφο ή, όσα υπήρχαν, δεν απευθύνθηκαν σ’ εμένα. Όσον αφορά το θέατρο, δεν μου έγιναν προτάσεις που να αξίζουν. Και εγώ δεν μπορώ να παίζω έξι μήνες κάτι που δεν γουστάρω. Κάποιες καλές δουλειές που προέκυψαν, τις απέρριψα γιατί ήθελα να κάνω ταινία. Δεν μπορώ να κάνω δύο δουλειές μαζί και είμαι και λίγο τεμπέλης.
Σήμερα μπορεί κανείς να ζήσει ροκ εν ρολ;
Εγώ δεν ήμουν ποτέ ροκ εν ρολ. Ήμουν… τζαζ. Δεν καταλαβαίνω όμως τι εννοεί κάποιος όταν λέει «ζω ροκ».
Ίσως είναι μια ταμπέλα που έχουμε φορέσει περισσότερο εμείς, λέγοντας, για παράδειγμα, και για να αναφέρουμε δύο παλιούς σας φίλους, ότι ο Παύλος Σιδηρόπουλος ή η Κατερίνα Γώγου ήταν ροκ.
Ο Σιδηρόπουλος είχε έναν τρόπο ζωής πολύ ενδιαφέροντα για κάποιους – είναι ένας φίλος που λείπει, γνωριζόμασταν από τον Πειραιά. Δεν ξέρω τι εννοούσε όταν έλεγε «ζω ροκ». Η «Γλυκιά συμμορία» δεν είναι ροκ ταινία. Θέτει κάποια ερωτήματα εξουσίας και έχει ήρωες ανθρώπους με αντιεξουσιαστική διάθεση, που αρνούνται να μπούνε σε ένα συγκεκριμένο σύστημα – δίκαια ή άδικα – και αντιμετωπίζουν τις επιπτώσεις. Γιατί να είναι ροκ αυτό; Πάντα φοβόμουν τους περιορισμούς και τις ταμπέλες. Την εποχή που μεγάλωσα ήταν έντονη αυτή η διάθεση. Ήταν μια αυστηρά πολιτικοποιημένη περίοδος με τον κακό τρόπο – αν ήταν με τον καλό, δεν θα άφηνε όλο αυτό το ρημάδι πίσω της. Ήταν μόδα το να είσαι πολιτικοποιημένος. Δεν είχε όμως ουσία.
