Ἡ Σημασία ποὺ ἀναδεικνύεται στὴν φράση αὐτή, στὴν συγκεκριμένη ἀναγνώρισή της, διαφέρει ἀπὸ ἀντίστοιχες μικρότερων ποιητῶν ἀρκετὰ γιὰ νὰ θέλουμε νὰ συγκεντρώνει τὴν δική μας προσοχὴ ὁ Ρίλκε, μαζί του προσπαθῶντας γιὰ οἰκειοποίηση τῆς ἴδιας Σημασίας, ὄχι μὲ τὸν Σινόπουλο, γιὰ παράδειγμα, ὁ ὁποῖος θρηνεῖ ὅτι, ὀδύνη ἡ σάρκα ὀδύνη τὸ μυαλὸ κι ἡ κάθε πράξη ὀδύνη ὀδύνη ἡ λησμονιὰ κι ἡ θύμηση.
Ὅσο μεγαλύτερη ἡ Σημασία, τόσο ἡ ἐπιλογὴ μορφῆς μεταφέρει τὴν αἰσθητικὴ ἐκτίμηση στὴν ὑπαρξιακή, ἀπ’ ὅπου ἀποφασίζει κανεὶς νὰ μήν ἐπιτρέπει στὸν βίο του σὲ καμμιά περίπτωση νὰ διαμορφώνεται ἀπὸ ἄλλες ἔννοιες, τὶς ὁποῖες καταλαβαίνει κατώτερες, ἀκόμη ἂν αὐτὲς προέρχονται ἀπὸ ὁμοεθνεῖς ποιητές, κλπ. Γιὰ ποιό λόγο κατώτερη ἡ ἔννοια τοῦ Σινόπουλου;
Ἡ σελήνη μοιάζει τὸ πολὺ ἕνας δίσκος καὶ χρειάζεται ἄλλος φωτισμὸς γιὰ νὰ προβάλει σφαιρικὸ σχῆμα. Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει στὶς φράσεις ποὺ σκεφτόμαστε. Δὲν εἶναι ἁπλὴ ἀδυναμία στὴν περιγραφή, ἀλλὰ φτωχὸ βίωμα ὅ,τι διεγείρει τὴν ὀδύνη τοῦ Σινόπουλου, ἀπ’ ὅπου προκύπτει ἐπίσης μορφικὴ ἀστάθεια μὲ τὴν λειτουργικὴ ταύτιση μνήμης καὶ λήθης, τὴν ὥρα ποὺ ὀδύνη χωρὶς μνήμη εἶναι ἀδύνατη. Στὴν φράση του παρουσιάζεται ἄνθρωπος ἀποφασισμένος στὸν θρῆνο σὲ βαθμὸ ποὺ ἀδικεῖ τὴν πραγματικότητα, ἐν τέλει ἀποδεικνύοντας τὸ ἀντίθετο, πὼς μᾶλλον ὁ ἴδιος δημιουργεῖ τὸ πρόβλημα στὴν ἔνταση αὐτή, παρὰ οἱ ἀντικειμενικὲς συνθῆκες. Ἐνδιαφερόμενος γιὰ τὴν προβληματικότητα τῆς ὕπαρξης ὡς τέτοιας καὶ θέλοντας νὰ ἀναχθεῖ στὴν Σημασία της, δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ περιμένει κανεὶς βοήθεια ἀπὸ ἐγωτικὲς παραμορφώσεις, ἔστω ἰσχυρὲς ἀρκετὰ γιὰ νὰ τροφοδοτοῦν μορφὴ ὄχι τελείως ἀδιάφορη. Ἡ Σημασία γιὰ τὴν ὁποία τὸ ποίημα τοῦ Σινόπουλου ἰσχυρίζεται ὅτι μιλάει, στὴν καλύτερη περίπτωση βιώθηκε ἀτροφικά, δὲν εἰσφέρει στὴν κατανόηση ἢ προσωπικὴ ἀναγωγή, καὶ δὲν γίνεται ἀφορμὴ περαιτέρω γονιμότητας, μεγαλύτερης μετοχῆς καὶ ἐνδεχομένως συσχετίσεως μὲ ἄλλες Σημασίες.
