Μερικοὶ θεωροῦν τὸν Φλορόφσκυ σημαντικώτερο τοῦ Σμέμαν. Ἂν κριτήριο εἶναι τὸ πλῆθος τῶν συγγραμμάτων εἴτε ἡ ἐπιστημοσύνη ὁ Φλορόσφσκυ ὑπερέχει, ὅμως συχνὰ τείνει σὲ φλυαρία. Ὁ Στανιλοάε εἶναι ἄνισος, κι ἀκόμη ὁδηγεῖται κάποτε σὲ σχολαστικίζουσες διαπραγματεύσεις. Καί οἱ τρεῖς θὰ ἦταν χρήσιμοι, ὥστε ἂν ὁ συνομιλητής μου εἶχε ‘σχολαστικὴ’ φύση πιθανῶς θὰ τοῦ χάριζα τὸν Στανιλοάε ἀντὶ τοῦ Σμέμαν, ἂν εἶχε ἐγκυκλοπαιδικὴ φύση, ἴσως τοῦ χάριζα τὸν Φλορόφσκυ ἀντὶ τῶν ἄλλων δύο.
Ὁ Σωφρόνιος Σαχάρωφ, ἂν καὶ σύγχρονος, βρίσκεται πλησιέστερα στὴν Βυζαντινὴ παράδοση, τὸ ὁποῖο μπορεῖ κατὰ περίπτωση νὰ λειτουργήσει ὡς πλεονέκτημα ἢ ὡς μειονέκτημα. Γιὰ τὴν ἴδια τὴν βυζαντινὴ παράδοση, ἡ ἀνθολογία καὶ μετάφραση Ὕμνων τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Νέου Θεολόγου, μεταφέρει τὴν κορυφαία ἐπιδίωξή της, τὴν πιὸ ἄμεση δυνατὴ προσωπικὴ ἐμπειρία τῆς θεότητας. Γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ὅπως συνοψίζεται στὴν ὕπαρξη ἑνὸς σημαντικοῦ Γέροντα καὶ Ἁγίου τῶν ἡμερῶν μας μπορεῖ κανεὶς νὰ δωρίσει τὴν ἀνθολογία τοῦ Πορφύριου Καυσοκαλυβίτη, Τὸ Μυστικὸ εἶναι ἡ Εὐχαριστία.
