Οι διαδηλώσεις αποτελούν για κάθε γενιά τον απαραίτητο τίτλο σπουδών του δρόμου. Σε μια κοινωνία όπου οι πατεράδες έχουν γίνει διακριτικοί, σχεδόν ανύπαρκτοι, η αντιμετώπιση των αστυνομικών αποτελεί την κατεξοχήν ιεροτελεστία. Τι πιο συναρπαστικό στα 15-16 σου από το να κάνεις κατάληψη στο λύκειο σου, να αυθαδιάζεις στους λυκειάρχες, που ούτως ή άλλως δεν θα κάνουν τίποτα, παραλυμένοι από φόβο απέναντι σε αυτά τα ανήσυχα παιδιά !
Και αν μπορείτε επίσης να κάψετε κάδους σκουπιδιών, να κάψετε αυτοκίνητα, θα δείξετε περιχαρείς στους φίλους σας τα βίντεο που πιστοποιούν το κατόρθωμα. Πρέπει να θυμηθούμε εδώ την ανάλυση του Πιερ Πάολο Παζολίνι για τον Μάη του 68 : δεν ήταν η εξέγερση του λαού ενάντια στις ελίτ αλλά η εξέγερση των γιων των αστών ενάντια στους πατεράδες τους μέσω των αστυνομικών, που ήταν γιοι εργατών και αγροτών. Θα ήταν ενδιαφέρον να επαληθεύσουμε εάν το ίδιο μοτίβο ισχύει και για την παρούσα κατάσταση, εάν οι ακτιβιστές μας στην πόλη ή στην ύπαιθρο είναι το σύμπτωμα μιας πάλης των ελίτ ενάντια στον εαυτό τους.
Το να εναντιωθείς σε μια κακοσχεδιασμένη μεταρρύθμιση, να διαμαρτύρεσαι για το «περιφρονητικό ύφος του Προέδρου», που προτιμά να δώσει συνέντευξη στην Pif Gadget παρά να δέχεται στο Προεδρικό Μέγαρο τα συνδικάτα και το να θέλεις να ξεκουραστείς μετά από μια ζωή κόπων και δουλειάς είναι απολύτως θεμιτό. Αυτό που είναι όμως εκπληκτικό είναι ότι εδώ και είκοσι χρόνια συμμετέχουν όλο και περισσότερο μαθητές λυκείου και πανεπιστημίου σε αυτά τα αντισυνταξιοδοτικά κινήματα. Ας τους δώσουμε τα εύσημα : «Η μεταρρύθμιση δεν μας νοιάζει, δεν θέλουμε να δουλέψουμε καθόλου.» Το να επιθυμείς τη συνταξιοδότησή σου τόσο διακαώς, με τόσο πάθος, ήδη από την εφηβεία, σημαίνει ότι επιθυμείς την ήττα σου, την πρόωρη απόσυρση σου…
