Κανείς δεν ασχολήθηκε με τα προφανή λειτουργικά προβλήματα που παρουσίαζε η πρόταση της. Αντιθέτως. Την επιβράβευσαν κιόλας. Άριστα της έδωσαν.
Κι εκεί ακριβώς έγκειται το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Αυτή η κοπέλα μεθαύριο θα βρει ίσως κάποιον εργοδότη. Θα του προτείνει ακριβώς κάποια τέτοια λύση, γιατί πολύ απλά αυτά την έμαθαν να σχεδιάσει. Όταν ο εργοδότης της πει ότι “αυτά τα πράγματα δεν γίνονται”, εκείνη θα τον κοιτάξει με περιφρόνηση. Στα μάτια της θα είναι ένας μουχλιασμένος και στενόμυαλος αστός, κάποιος που αδυνατεί να συλλάβει τα εμπνευσμένα οράματα της.
Κι εκεί ακριβώς μπορεί να βρεθεί στο δρόμο της κάποιος πολιτικός, κάποιος που να συμμερίζεται τις κοινωνικές της ευαισθησίες… κάποιος που σίγουρα θα εξασφαλίσει την ψήφο της… κάποιος που μπορεί και να την προσλάβει ως σύμβουλο του.
Δεν αποκλείεται δε να την δούμε μια μέρα να σχεδιάζει μεγαλόπνοα τοπικά έργα, περιπάτους ή διαδρομές που να εξερευνούν τους αστικούς ιστούς της πόλης μας.
Δυστυχώς αυτά δεν συμβαίνουν μόνο εδώ. Και στις πιο διάσημες αρχιτεκτονικές σχολές του κόσμου, δίνουν στους φοιτητές τέτοια ηλίθια θέματα. Τους δημιουργούν ψευδαισθήσεις ότι οι ιδέες τους είναι πάνω απ’ όλα αλλά και κυρίως δεν αμφισβητούν ποτέ την αξία των ιδεών τους! Κανείς δεν ρώτησε στα σοβαρά αυτήν την κοπέλα “Πιστεύεις αλήθεια ότι θα ανακαινίσεις ένα αστικό τετράγωνο με το να γκρεμίσεις κάποια τμήματα του;”…
