“Αφαιρούμε λωρίδες από το οικοδομικό τετράγωνο”, με πληροφόρησε ενθουσιασμένη. Την κοίταξα ελαφρώς απορημένος. “Δηλαδή γκρεμίζουμε τμήματα των κτηρίων;”, ρώτησα. “Ναι”, μου απάντησε ακόμη πιο χαρούμενα, “καθ’ όλο το ύψος του κτηρίου”!
“Και γιατί αφαιρούμε τα τμήματα αυτά;”, την ρώτησα με πραγματικό ενδιαφέρον- πλέον ήμουν περίεργος να ακούσω την επεξήγηση της.
“Μα, για να αναπνεύσει το οικοδομικό τετράγωνο”, με πληροφόρησε σχεδόν με απορία του στυλ “πως είναι δυνατόν να μην το καταλαβαίνεις αυτό;”
Η αλήθεια είναι πως τόσα χρόνια δεν είχα διαγνώσει ότι το εν λόγω οικοδομικό τετράγωνο έπασχε από δύσπνοια αλλά την άφησα να συνεχίσει.
“Θέλουμε οι πολίτες να μπορούν να εξερευνήσουν από μέσα τον αστικό ιστό της πόλης”, συμπλήρωσε “πιστεύουμε σε μια ανοιχτή κοινωνία”.
Δεν θέλησα να εμπλακώ σε φιλοσοφικές συζητήσεις για το κατά πόσον η “ανοιχτή κοινωνία” θα επιτυγχάνετο με αυτόν τον τρόπο. Την ρώτησα όμως κάποιες εύλογες ερωτήσεις σχετικά με το project της.
-Καταλαβαίνεις ότι στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο θα είχε τεράστιες νομικές επιπλοκές;
