Ήταν μια συμπαθητική και ευγενική κοπέλα. Της ζήτησα να μου δείξει τα projects που είχε σχεδιάσει και ποιοί ήταν οι καθηγητές της. Κάποιους τους ήξερα, ένας μάλιστα ήταν και φίλος μου. Μου είπε με μεγάλη χαρά ότι ήταν αριστούχα.
Αφού μου έδειξε κάποια “ελαφριά” projects, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω είχαν αποτυπωθεί σε κάποια εντελώς άψυχα ηλεκτρονικά σχέδια- λες κι είχαν βγεί από τα καλούπια που χρησιμοποιούμε για να φτιάξουμε μπισκότα, μου έδειξε το “καμάρι” της.
Το project που έκανε τους καθηγητές της να την συγχαρούν και να της δώσουν τους καλούς της βαθμούς. Πρόκειται για ένα έργο αστικής ανακαίνισης μου είπε περιχαρής. “Τέλεια”, της απάντησα καθώς έχω ασχοληθεί αρκετά με αυτά τα θέματα και σκέφτηκα ότι πραγματικά θα μπορούσε να με βοηθήσει στη δουλειά μου.
“Πρόκειται”, μου λέει “για το οικοδομικό τετράγωνο στο Κολωνάκι μεταξύ Π. Ιωακείμ, Λουκιανού, Αλωπεκής και Πλουτάρχου”. “Ωραία”, της απάντησα, την ξέρω καλά την περιοχή.
Δεν μπορώ να πω ότι σοκαρίστηκα μ’ αυτό που μου έδειξε αλλά πραγματικά εξεπλάγην. Και δεν εκπλήσσομαι εύκολα.
