Δεν μου έκανε τόσο εντύπωση ότι δεν το είχε σκεφτεί, όσο ότι και πάλι κανένας καθηγητής της δεν της το είχε υποδείξει.
Πάμε παρακάτω, σκέφτηκα καθώς έβλεπα ότι δεν υπήρχε λόγος να επιμείνω για τις κολώνες και τις δοκούς. Στο μυαλό μου έρχονταν εικόνες από κτήρια που είχαν κοπεί στη μέση μετά από βομβαρδισμούς, κτήρια που έβλεπες το εσωτερικό των δωματίων τους καθώς έλειπαν τοίχοι.
-Σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις βλέπω ότι στις λωρίδες που αφαίρεσες υπήρχαν κλιμακοστάσια. Πως θα έχουμε πρόσβαση στους πάνω ορόφους;
-Ναι, παραδέχθηκε, πρέπει να προσθέσουμε μερικά κλιμακοστάσια!
-Μπράβο, της απάντησα, πρέπει! Και ασανσέρ γι’ αυτούς που δεν μπορούν να ανέβουν σκάλες;
-Ναι, ναι, έσπευσε να συμφωνήσει, και ασανσέρ!
-Πολύ ωραία, συνέχισα χαρούμενος που τουλάχιστον συμφωνούσαμε. Κάποια από αυτά τα δωμάτια που βλέπω εδώ στον 3ο, στον 4ο όροφο, είναι υπνοδωμάτια, κάποια είναι μπάνια. Και όμως λείπουν τοίχοι. Ο κόσμος που θα διέρχεται και θα εξερευνά τον αστικό ιστό της πόλης, θα βλέπει τους ανθρώπους να κοιμούνται (στην καλύτερη περίπτωση), να κάνουν το μπάνιο τους κλπ. Πως το αποτρέπουμε αυτό;