Αυτή η τακτική συνεχίσθηκε με τις Συμφωνίες της Καζέρτας και της Βάρκιζας. Η τελευταία υπεγράφη, παρά τα νέα χιλιάδες εγκλήματα των κομμουνιστών στα Δεκεμβριανά. Η Λευκή Τρομοκρατία του 1945 – 46, η οποία από αντίποινα εναντίον εγκληματιών του ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ που ήταν, με την φοβερά επιτυχημένη προπαγάνδα του ΚΚΕ, μετετράπη σε κυνήγι «αθώων» μελών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ και έθεσε τα εγκλήματα της Κόκκινης Τρομοκρατίας κάτω από το χαλί της ιστορίας.
Στη συνέχεια, ο αγώνας εναντίον των κομμουνιστών το 1946 – 49, τα νέα εγκλήματα και το Παιδομάζωμα, έθεσαν πιο πολύ στο περιθώριο τα μαζικά ειδεχθή εγκλήματα του 1943 – 44.
Από την επομένη της νίκης επί της ανταρσίας στον Γράμμο, τα πολιτικά κόμματα της δεξιάς και του κέντρου άρχισαν να πλειοδοτούν σε παραχωρήσεις στην αριστερά, η πρώτη για να την κρατά μακριά από το κέντρο και το τελευταίο για να την προσεταιρίζεται. Ήταν η περίφημη πολιτική λήθης για δήθεν καλλιέργεια εθνικής ενότητος!
Μετά ήρθε η δικτατορία και με τους απαράδεκτους διωγμούς φρονημάτων αντί πράξεων, «λεύκανε» τους εγκληματίες και έθαψε τα εγκλήματά τους. Η πλειοδοσία μεταξύ των κομμάτων, της κεντροαριστεράς (ΠΑΣΟΚ) και κεντροδεξιάς (ΝΔ) τώρα, για τις ψήφους των αριστερών, επανήλθε μετά τη μεταπολίτευση.
