Αφού η αυθυπαρξία, που ο λαός επιζητούσε να εξασφαλίσει για τον εαυτό του, δεν μπορούσε να επιτευχθεί μήτε με πολεμικές κατακτήσεις μήτε με πολιτικά κατορθώματα, γιατί να μη τη δημιουργήσουν εκείνοι, αποτινάζοντας κάθε ζυγό ηθικής και πνευματικής υποτέλειας στους ξένους; Έτσι, αφού για μεγάλο αρχικά χρονικό διάστημα το εθνικό στους Νορβηγούς, ως αφηρημένη έννοια ταλαντεύτηκε από ‘δω κι από ‘κει χωρίς ορισμένη διατύπωση, τελικά συγκεντρώθηκε, παίρνοντας πραγματική υπόσταση, ως συνειδητή δημιουργία νέας εθνικής φιλολογίας και γλώσσας, μακριά από κάθε ξενική επήρεια. Όπως, όμως, παντού, έτσι και στη Νορβηγία στην αρχή της φιλολογικής αυτής αναμόρφωσης έγινε περισσότερο θόρυβος παρά θετική εργασία. Οι πρωτόκλητοι εθνικοί ποιητές για αρκετό χρονικό διάστημα φρόντισαν κυρίως στο να λαμπρύνουν εξυμνώντας τη Νορβηγία και το λαό της. Στις ρητορικές και πομπώδεις στροφές τους δεσπόζουν φράσεις όπως “οι βράχοι της Νορβηγίας”, “τα βουνορύακα της Νορβηγίας”,” το λιοντάρι της Νορβηγίας”, “ο ελεύθερος αυτόνομος χωρικός”, όπως ακριβώς στη δική μας εθνική ποίηση η φλοκάτη, η φουστανέλα.
Σελ. 12345678910111213141516171819
