Ὅπως εἶναι γνωστό, ἡ χρονιὰ τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀρχίζει τὸν Ἰανουάριο ἀλλὰ τὸν Σεπτέμβριο, κι ἔτσι ἔχουμε δύο ἐπίσημες εὐκαιρίες ἐπίγνωσης, τί δίνει ὁρμὴ στὸν νέο χρόνο. Γιατὶ αὐτὸ εἶναι ἡ γιορτή, μεγάλωμα τῆς συνείδησης, ποὺ ἂν δὲν συμβαίνει ὁ ἄνθρωπος καταντάει νεκρὴ ψυχή, ὅπως περιγράφεται στὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλοιώνει τὰ πράγματα διαβάλλοντας τὴν ἴδια τὴν ἁγιότητα:
“Ἦρθε ὁ Ἰωάννης (ὁ Βαπτιστὴς) χωρὶς νὰ τρώει καὶ χωρὶς νὰ πίνει, καὶ λένε ‘ἔχει δαιμόνιο’. Ἦρθε ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου τρώγοντας καὶ πίνοντας, καὶ λένε, ‘Νά ἕνας ἄνθρωπος φάγος καὶ οἰνοπότης, φίλος τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν’” (Ματθ. 11.18-19 — Πρβλ. τὰ στοιχεῖα, στὴν σ. 343 κ.ἑ.)
Στὴν νεκρὴ ψυχὴ ὁ Λόγος ἀντηχεῖ σὰν θόρυβος, τὰ πλάσματα συνωστίζονται, μάταιες, ἐνοχλητικὲς ἢ κι ἐχθρικὲς παραλλαγὲς καὶ ἐπαναλήψεις τοῦ τετριμμένου, ἡ ἄσκηση ἁλυσσοδένει στὴ βία, τὴν φυσίωση ἢ τὴν ἀγωνία, μέχρι νὰ χαλαρώσει στὴν ἁπλὴ ἀνία, τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καταντοῦν μάγια καὶ μηχανισμός, κατόπιν ὑποχρέωση καὶ συνήθεια, στὸ τέλος καθαρὸ μηδέν. Τότε ἡ ἰδεολογία, γιὰ νὰ μή κλονιστεῖ ἀπὸ τὶς ἀθετήσεις της, κάνει δικαιοσύνη τὴν πονηριά:
“Κι ἂν μᾶς ἔρθει ἕνας φτωχός, μετὰ βίας μιλῶντας ἀπὸ τὴν πεῖνα, ἀποστρεφόμαστε τὸν ἄνθρωπο μὲ βδελυγμία, βιαζόμαστε νὰ τρέξουμε μακριά, σὰν νὰ φοβόμαστε ὅτι ἂν βαδίσουμε πιὸ ἀργά, θὰ μᾶς μεταδόσει κάτι ἀπὸ τὴ συμφορά του.
Σελ. 12
