Γιατί δὲν εἶναι δυνατό, ὅπως ἰσχύει γιὰ τόσες ἄλλες ἐκφράσεις, νὰ ἔχει τὸ ‘κατ’ ἀρχὴν’ διπλὸ περιεχόμενο, σημαίνοντας ἀνάλογα μὲ τὰ συμφραζόμενα, εἴτε γενικὴ κατεύθυνση εἴτε προτεραιότητα σὲ μιὰ σειρά;
Ἡ ἴδια ἡ ἔννοια τῆς ἀρχῆς ἀπὸ μόνη της ἔχει πολυσημία, γιατί δὲν πρέπει νὰ ἔχει πολυσημία ὁ ἀντίστοιχος ἐμπρόθετος προσδορισμός; Δὲν διαφαίνεται κανένας θεωρητικὸς λόγος, καὶ πιὰ δὲν ὑποστηρίζεται οὔτε ἀπὸ τὴν ζωντανὴ χρήση τῆς γλώσσας!
Τί γίνεται ὅμως μὲ τὴν ἀναφορὰ στὴν γενικὴ κατεύθυνση, ἂν τὸ κατ’ ἀρχὴν ἑδραιωθεῖ πράγματι ὡς συνώνυμο τοῦ κατ’ ἀρχάς;
Ὅ,τι γίνεται σὲ ἀνάλογες περιπτώσεις: ἐναλλακτικὲς ἐκφράσεις εἶναι πάντα δυνατές. Γιὰ παράδειγμα, “συμφωνῶ μαζί σου στὴν γενικὴ κατεύθυνση”, ἢ “ἐπὶ τῆς ἀρχῆς”, ἢ “στὰ βασικὰ σημεῖα”, κ.λπ., ἢ ἀκόμη καὶ “κατ’ ἀρχήν”, γιατὶ τοποθετῶντας τὴν ἔκφραση στὸ τέλος τῆς πρότασης γίνεται καμμιὰ φορὰ πιὸ σαφές, ἂν καὶ ὄχι πάντα, ὅτι ἀφορᾶ τὴν γενικὴ κατεύθυνση. Ἐκεῖνο ποὺ ἐνδιαφέρει φιλολογικά, εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχει καμμιὰ θεωρητικὴ / φιλολογικὴ αἰτία οὐσίας, ἡ ὁποία θὰ ἀπέκλειε ὡς ἐσφαλμένη τὴν χρήση τοῦ κατ’ ἀρχὴν ὡς συνώνυμου μὲ τὸ κατ’ ἀρχάς.
Σελ. 123
