Γιὰ τὴν Ἐκκλησία ἡ Εὐρώπη εἶναι τὸ πνευματικὸ ἀνάστημα του Χριστιανισμοῦ, δεδομένου ὅτι τόσο τὴ ρωμαϊκὴ κληρονομιά, ὅσο καὶ τὴν ἑλληνικὴ παιδεία ὁ χριστιανισμὸς τὰ ἐγκολπώθηκε καὶ τὰ ἐδίδαξε καὶ κατὰ τοὺς μεσαιωνικοὺς καὶ κατὰ τοὺς νεώτερους χρόνους.

Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ἡ ὑπεράσπιση της εὐρωπαϊκῆς ἑνότητας γιὰ τὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι πολιτικὴ πράξη, ἀλλὰ πνευματικὸ καθῆκον. Ἕνα καθῆκον διαφύλαξης του χώρου καὶ τοῦ τρόπου ζωῆς ὡς μορφώματος πνευματικοῦ, ἀπὸ τὴν ἔκπτωσή του στὸ ἐπίπεδο μιᾶς ἀπλῶς πολιτικοοικονομικῆς γεγονότητας…

Μόνο ἐδῶ, στὴ πατρίδα μας, ἡ μέριμνα γιὰ τὴ σωτηρία της ἰδιοπροσωπείας μας, θεωρεῖται ὡς ἀντιευρωπαϊσμός, ἐθνοκεντρισμός, σκοταδισμός, συντηρητισμὸς συχνὰ δὲ καταγγέλεται ὡς ὀπισθοδρόμηση ἢ καὶ φασιστικὴ ἐπιβουλή. Ὡστόσο ἐδῶ στὴν πατρίδα μας ἡ ἔννοια του ἔθνους εἶναι ἀκόμη πανίσχυρη. Καὶ διαθέτει τὶς δυνάμεις γιὰ νὰ ἐπιβιώσει. Ὅμως ὑποστηρίζεται ὅτι θὰ ἐπιβιώσουμε ἐφ’ ὅσον θὰ πραγματοποιήσουμε τὰ ὁράματά μας, ἐφ’ ὅσον χαράζουμε κατευθύνσεις καὶ διαμορφώνουμε ἰδέες. Ἃς κυττάξουμε ὅμως γύρω μας.