Η ΕΝΤΥΠΩΣΗ ὅτι ὁ Ἰησοῦς, προτοῦ ἀρχίσει νὰ διδάσκει, ἦταν ξυλουργός, φαίνεται πὼς ἔχει διαδοθεῖ, καὶ θὰ ἄξιζε νὰ σκεφτεῖ κανεὶς τὶς πραγματικὲς αἰτίες, ἐφόσον τὰ ἱστορικὰ δεδομένα δὲν τὴν ὑποστηρίζουν οὔτε ἐλάχιστα.
Τρία Εὐαγγέλια, τοῦ Ματθαίου, τοῦ Ἰωάννη καὶ τοῦ Λουκᾶ, δὲν περιέχουν καμμία ἀναφορὰ σὲ ἐπάγγελμα τοῦ Ἰησοῦ, ἔμμεση ἢ ἄμεση, οὔτε λέξη. Τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου ἀναφέρεται στὸν Ἰωσὴφ ὡς ξυλουργό, μία φορὰ ἔμμεσα — ποτέ μὲ κανένα τρόπο στὸν Ἰησοῦ. Μόνο στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Μάρκου ὁ Ἰησοῦς (μοιάζει νὰ) ἀναφέρεται ὡς ξυλουργός, μία φορά, ὄχι στὴν διήγηση τοῦ βίου Του ἀλλὰ παρεμπιπτόντως, ὅταν οἱ Ἰουδαῖοι ἀποροῦν πῶς ἔχει τόση σοφία, ἐνῷ δὲν εἶναι παρὰ ἕνας ξυλουργός.
Ἡ ἑρμηνευτικὴ γραμματεία ποὺ ἀκολουθεῖ, τὰ κείμενα τῶν Πατέρων, ἀπὸ τῶν πρώτων ὁμολογητῶν καὶ ἀπολογητῶν μέχρι Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, δὲν ἀσχολοῦνται μὲ τὸ ὑποτιθέμενο ἐπάγγελμά Του. Ὁ Ὠριγένης κάνει μία ἀναφορά, γιὰ νὰ ἀπορρίψει τὰ περὶ ξυλουργικῆς ὡς ἀνυπόστατα. Φαίνεται πὼς τὸ ἐπάγγελμα τοῦ Ἰωσὴφ καὶ ἡ συνήθεια τῆς κληρονομικότητας, μὲ τὸ ἐπάγγελμα νὰ περνάει ἀπὸ πατέρα σὲ γυιό, ἴσως εἶχε ἀνοίξει κάποιες συζητήσεις τὴν ἐποχὴ τοῦ Ὠριγένη, ἀπ’ ὅπου ἔνοιωσε καὶ ὁ ἴδιος τὴν ἀνάγκη νὰ πεῖ κάτι, συζητήσεις χλιαρές, ὅπως δείχνει ἡ γενικὴ ἀδιαφορία τῶν Πατέρων γιὰ τὸ θέμα.
