«Κάνω ‘γω», είπε εκείνο, και έκανε µετά µετάνοιες για µένα και γινόταν µούσκεµα στον ιδρώτα. Πόσο φιλότιµο, πόση αρχοντιά έχει! Μια φορά το έδειρε ένα παιδί στην γειτονιά, κι εκείνο, αφού έφαγε το ξύλο, του έδωσε το χέρι και του είπε: «Γεια, χαρά!».
Ακούς; Ποιος γνωστικός το κάνει αυτό, κι ας έχη διαβάσει Ευαγγέλιο και ένα σωρό πνευµατικά βιβλία.
Να, και πριν από λίγες µέρες που είχε έρθει εδώ όλη η οικογένεια του να µε δη, αυτό κάθησε δίπλα µου και η αδελφούλα του πιο πέρα. Μόλις είδε την αδελφούλα του που κάθησε µακριά µου, «έλα, κοντά Παππούλη», της λέει και την έβαλε δίπλα µου.
Πολύ µε συγκίνησε και του έδωσα ευλογία έναν µεγάλο φιλντισένιο σταυρό που µου είχαν φέρει από τα Ιεροσόλυµα. Μόλις τον πήρε στα χέρια του, «γιαγιά», είπε και έδειξε πως θα τον βάλη στον τάφο της γιαγιάς του! Φοβερό! Τίποτε δεν θέλει για τον εαυτό του, όλα για τους άλλους! Αυτό θα πάη µε τα τσαρούχια στον Παράδεισο, αλλά θα βάλη και τους γονείς του στον Παράδεισο.
Μακάρι να ήµουν και εγώ στην θέση του, και ας µην καταλάβαινα και ας µη µιλούσα. Ενώ ο Θεός µου έδωσε όλα τα αγαθά, εγώ τα αχρήστευσα. Στην άλλη ζωή θα κρύβωνται µπροστά του ακόµη και θεολόγοι.
