Ἄλλος κανόνας σημαντικός, εἶναι νὰ μή δίνουμε σὲ ‘ἄθεο’ ἢ ἐμπαθῆ ἐναντίον τοῦ θρησκευτικοῦ αἰσθήματος ἄνθρωπο, ἔργα τῶν Πατέρων, ὁσοδήποτε καὶ ἂν τὰ θαυμάζουμε. Καὶ μόνο ὅτι προέρχονται ἄμεσα ἀπὸ θρησκευτικὸ περιβάλλον τόσο ἔντονο, θὰ καθιστοῦσε γιὰ τὸν παραλήπτη τους τὰ βιβλία αὐτὰ ‘φανατικὰ’ καὶ ἀναξιόπιστα, ἂν ὄχι τελείως ἀσήμαντα. Αὐτὸ θὰ ἀχρήστευε γιὰ τὸν παραλήπτη τους τὴν ἀξία τῶν Πατέρων, ὥστε καὶ ἂν κάποτε ἄλλαζε ἡ στάση τους, ἡ ἀπαξίωση αὐτὴ θὰ συνέχιζε νὰ ὑφίσταται ἐντός τους ἐνδεχομένως γιὰ πολὺ χρόνο.
Δὲν μιλοῦμε στὸν ὁποιονδήποτε γιὰ ζητήματα ποὺ θεωροῦμε πολύτιμα, ἀλλὰ μόνο σὲ ὅσους μὲ ἀπόλυτη σιγουριὰ ἔχουμε καταλάβει ὅτι θὰ σεβαστοῦν ὅ,τι σεβόμαστε, θὰ ὑπάρξει ἀμοιβαιότης αἰσθημάτων, καὶ πάλι μόνο τὴν κατάλληλη στιγμή.
Συνέχεια: Βιβλία Εισαγωγής στην Ορθοδοξία
Σελ. 12
