Ἀπὸ τὶς καλὲς στιγμὲς τοῦ Ρένου, ὅπου μιλάει γιὰ τὸ πάθος τῆς παιδείας, πόσο σπάνιο νὰ ἔχει κανεὶς συνοδοιπόρους στὸν δρόμο αὐτό, ὅτι οἱ λίγοι ποὺ μποροῦν νὰ ὠφεληθοῦν, δὲν θὰ ὠφεληθοῦν οὐσιαστικὰ ἀπὸ τὴν μαζικὴ ἐκπαίδευση ἢ τὴν πολιτική, καὶ ὅτι ὁ ζωντανὸς ἄνθρωπος ἀμοίβεται μὲ τὸ ἴδιο τὸ ἔργο του, εἴτε ἔχει εἴτε δὲν ἔχει ἄλλες ἀμοιβές.
Πρβλ. ἕνα σχόλιο γιὰ τὴν σημασία τῆς ‘ψευδο-ιστορίας’
