Χειμαρώδης ὁ λόγος τοῦ π. Φιλόθεου, ὅπου ἐξηγεῖ ὅτι ἡ θρησκεία δὲν εἶναι μέθοδος συμμορφώσεως μὲ τὴν ἀνώτερη ἐξουσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ δρόμος γιὰ νὰ πηγάσει στὸν βίο πραγματικὴ ἀξία.
Τηροῦνται τὰ ἔθιμα, ἀλλὰ χωρὶς ζωντανὴ ἐπαφὴ μὲ τὸν Χριστό, καὶ καθόλου δὲν εὐθύνεται ἡ οἰκονομικὴ δυσπραγία, ἀλλὰ τὸ κακὸ ποὺ ἔχει ἤδη καλλιεργήσει ἡ οἰκογένεια, δηλαδὴ ἡ ματαιοδοξία καὶ ἡ φιλαυτία της ψευτοζωής.
Στὴν καλὴ αὐτὴ συζήτηση μὲ τὴν Ὀντὶν Λιναρδάτου καὶ τὴν Σταυρούλα Χριστοφιλέα, ὁ π. Φιλόθεος θίγει πολλὰ ζητήματα, ποὺ παρακάμπτω καὶ ἀδικῶ συνοψίζοντας. Θὰ ἤθελα μόνο νὰ σταθῶ σὲ δύο ἀπὸ ὁρισμένα σημεῖα ποὺ ἴσως χρειάζονται μιὰ διευκρίνιση παραπάνω.
