Ἂν εἶχε στὴν διάθεσή του ἔστω ἕνα λεπτό, ἀνύπαρκτο στὸν τηλεοπτικὸ χρόνο, νὰ σκεφτεῖ λίγο τὴν σοφιστεία τῆς δημοσιογράφου, ὁ π. Φιλόθεος δὲν θὰ δυσκολευόταν νὰ ἐξηγήσει, ὅτι πρόβλημα πνευματικὸ εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἐπιλογή, ὄχι ἡ συμφορά, ὅτι σκεπτόμενοι τὴν προσωπικὴ νοσηρότητα καὶ προσπαθῶντας γιὰ ἀλλαγὴ τοῦ ἑαυτοῦ, ἀπ’ ὅπου ἐνδέχεται νὰ προκύψει καὶ ἡ ἀλλαγὴ τῆς κοινωνίας, ἐνδιαφέρει ἀσύγκριτα περισσότερο νὰ σκεφτόμαστε τὴν ἐπιλογὴ τῆς πολυφαγίας καὶ ὄχι τὴν συμφορὰ τῆς πείνας.

Στὴν ἐρώτηση γιὰ τὸ νόημα τῆς Ἀνάστασης ὁ π. Φιλόθεος ἀπάντησε ὅτι αὐτὸ εἶναι ἡ σχέση μὲ τὸν συνάνθρωπο. Ἀκούγεται σωστό, καὶ ἴσως, μὲ πολλὲς διευκρινίσεις, νὰ μπορεῖ κάπως νὰ σταθεῖ, ἀλλὰ στὴ συγκεκριμένη διατύπωση μᾶλλον ἀπέχει ἀπὸ τὴν ἀλήθεια.

Χωρὶς τὸν Χριστὸ ἡ σχέση μὲ τὸν συνάνθρωπο δὲν εἶναι κἂν δυνατή, ὅπως, δὲν ἀμφιβάλλω, θὰ συμφωνοῦσε ὁ π. Φιλόθεος. Γι’ αὐτὸ οἱ σχέσεις διαλύονται ἢ διατηροῦνται σερνάμενες ἀξιοθρήνητα, ἐπειδὴ “ἡ σαρκικὴ ἀγάπη ἔχει κορεσμό. Μετὰ μπορεῖ ν’ ἀρχίσει ἡ ζήλια, ἡ γκρίνια, μέχρι κι ὁ φόνος. Μπορεῖ νὰ μεταβληθεῖ σὲ μῖσος…” (Ἅγ. Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης, Τὸ Μυστικὸ εἶναι ἡ Εὐχαριστία, σ. 54).