Φανερὸ ὅτι τὰ πράγματα ἔτσι ὁδηγοῦνται σὲ παραλογισμό — στὸν παραλογισμὸ ἀκριβῶς ποὺ ἐμψυχώνει τὴν σημερινή, προτεσταντικῆς φύσεως, πολιτικὴ ὀρθότητα καὶ πολυπολιτισμικότητα.
Ἀντιστοίχως, ἡ ἀποδοχὴ τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ἴσως μοιάζει ἀντιφατική, μάλιστα ὅταν ὑπάρχει ἡ μεγάλη ἔμφαση ποὺ δίνει ἡ Ὀρθοδοξία στὴ σημασία τῆς ἐλευθερίας.
Ὁ νηπιοβαπτισμὸς ἐμπιστεύεται προκαταβολικὰ στὰ παιδιὰ μία περιουσία, ποὺ οὕτως ἢ ἄλλως θὰ εἶχαν, ἐφόσον θὰ μεγάλωναν σὲ χριστιανικὴ οἰκογένεια. Μέσα ἀπὸ τὶς ἴδιες τὶς συμβουλὲς τοῦ Εὐαγγελίου γιὰ τὴν σημασία τῆς ἐλευθερίας, ὁ χριστιανισμὸς ἐξωθεῖ τὰ παιδιὰ νὰ πάρουν προσωπικὴ συνειδητὴ θέση, ἂν ἐνδιαφέρονται νὰ διαμορφώσουν γνήσια συνείδηση, διαφορετικὰ οὕτως ἢ ἄλλως τὸ θέμα δὲν τὰ ἀφορᾶ. Τὸ Μυστήριο τῆς Βάπτισης δὲν ἐνεργεῖ μηχανικά, δὲν ἔχει καμμιὰ ἀπολύτως ἀξία, οὔτε τὴν παραμικρή, ἂν ὅποιος βαπτίσθηκε δὲν ἀποκτήσει ζωντανὴ πίστη μὲ τὴν ἐλευθερία του.
Ἡ ἄρνηση τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ προτάσσει τὴν οὐτοπία, ὅτι εἶναι δυνατὸ τὰ παιδιὰ νὰ μεγαλώσουν περίπου σὲ πνευματικὸ κενό, ἕως ὅτου ἔρθουν σὲ ἡλικία θρησκευτικῶν ἀποφάσεων, τὶς ὁποῖες θὰ πάρουν μὲ τὰ πιὸ αὐθαίρετα δυνατὰ κριτήρια. Ἡ διαφορὰ ἀνάμεσα στὸν ρεαλισμὸ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τὴν οὐτοπία τοῦ προτεσταντισμοῦ εἶναι χαρακτηριστικὴ γιὰ τὴν κρισιμότητα τῶν πρακτικῶν συνεπειῶν της, ἂν προσέξει κανεὶς τὴν θρησκευτικὴ πνευματικότητα σὲ σχέση μὲ τὴν οἰκογένεια.
Σελ. 12345
