-Πολύ ωραία, συνέχισα χαρούμενος που τουλάχιστον συμφωνούσαμε. Κάποια από αυτά τα δωμάτια που βλέπω εδώ στον 3ο, στον 4ο όροφο, είναι υπνοδωμάτια, κάποια είναι μπάνια. Και όμως λείπουν τοίχοι. Ο κόσμος που θα διέρχεται και θα εξερευνά τον αστικό ιστό της πόλης, θα βλέπει τους ανθρώπους να κοιμούνται (στην καλύτερη περίπτωση), να κάνουν το μπάνιο τους κλπ. Πως το αποτρέπουμε αυτό;
-Δεν το αποτρέπουμε, μου είπε σχεδόν επιπληκτικά. Πιστεύουμε σε μια κοινωνία αλληλοσεβασμού, δεν κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα!
Σωστά, σκέφτηκα, εν προκειμένω δεν θα ήταν κρυφοκοίταγμα από κλειδαρότρυπα- η όλη φάση θα έμοιαζε πιο πολύ με παράσταση σε θερινό σινεμά…
-ΟΚ, συνέχισα ακάθεκτος. Στο ισόγειο βλέπω μερικά καταστήματα αλλά και πάλι λείπουν τοίχοι. Πως αποτρέπουμε κάποιον περαστικό από το να αρπάξει κάποιο από τα προϊόντα του καταστήματος ή ακόμη και το ταμείο και να το βάλει στα πόδια;
-Κύριε Ζαούση, μου είπε σχεδόν περιφρονητικά πλέον, πιστεύουμε σε μια κοινωνία αλληλεγγύης και τιμιότητας. Δεν κάνουμε εμείς τέτοια πράγματα!
Δεν θα μπορούσα να δώσω τα κλειδιά του γραφείου μου σε κάποιον που δεν κατανοεί την έννοια της προσωπικής ιδιοκτησίας όσο τίμιος κι αν είναι. Ζει σε ένα παράλληλο σύμπαν που έχουν πλάσει οι καθηγητές του ή ίσως κι οι γονείς του, πάντως όχι στο ίδιο σύμπαν με μένα.
