“Μα, για να αναπνεύσει το οικοδομικό τετράγωνο”, με πληροφόρησε σχεδόν με απορία του στυλ “πως είναι δυνατόν να μην το καταλαβαίνεις αυτό;”
Η αλήθεια είναι πως τόσα χρόνια δεν είχα διαγνώσει ότι το εν λόγω οικοδομικό τετράγωνο έπασχε από δύσπνοια αλλά την άφησα να συνεχίσει.
“Θέλουμε οι πολίτες να μπορούν να εξερευνήσουν από μέσα τον αστικό ιστό της πόλης”, συμπλήρωσε “πιστεύουμε σε μια ανοιχτή κοινωνία”.
Δεν θέλησα να εμπλακώ σε φιλοσοφικές συζητήσεις για το κατά πόσον η “ανοιχτή κοινωνία” θα επιτυγχάνετο με αυτόν τον τρόπο. Την ρώτησα όμως κάποιες εύλογες ερωτήσεις σχετικά με το project της.
-Καταλαβαίνεις ότι στην πραγματικότητα κάτι τέτοιο θα είχε τεράστιες νομικές επιπλοκές;
Ξεκίνησα με το αυτονόητο… δηλαδή ότι πως γκρεμίζεις την περιουσία κάποιου άλλου.
-Δεν ασχοληθήκαμε με αυτά τα θέματα, μου εξήγησε, η προσέγγιση μας ήταν αμιγώς αρχιτεκτονική!
Δεν μπορώ να πω πως με εξέπληξε η απάντηση της, με εξέπληξε όμως ότι δεν της το είχε επισημάνει κανένας καθηγητής της… αλλά σ’ αυτά τα “θέματα” θα αναφερθώ αργότερα.
Αποφάσισα να την ρωτήσω για “αρχιτεκτονικά” θέματα.
-Ξέρεις, της είπα, ότι τα κτήρια λειτουργούν ως ενιαίοι οργανισμοί. Αν “αφαιρέσεις” μια λωρίδα τους, μπορεί να μπατάρουν και να πέσουν;
