Αφού μου έδειξε κάποια “ελαφριά” projects, τα οποία ειρήσθω εν παρόδω είχαν αποτυπωθεί σε κάποια εντελώς άψυχα ηλεκτρονικά σχέδια- λες κι είχαν βγεί από τα καλούπια που χρησιμοποιούμε για να φτιάξουμε μπισκότα, μου έδειξε το “καμάρι” της.
Το project που έκανε τους καθηγητές της να την συγχαρούν και να της δώσουν τους καλούς της βαθμούς. Πρόκειται για ένα έργο αστικής ανακαίνισης μου είπε περιχαρής. “Τέλεια”, της απάντησα καθώς έχω ασχοληθεί αρκετά με αυτά τα θέματα και σκέφτηκα ότι πραγματικά θα μπορούσε να με βοηθήσει στη δουλειά μου.
“Πρόκειται”, μου λέει “για το οικοδομικό τετράγωνο στο Κολωνάκι μεταξύ Π. Ιωακείμ, Λουκιανού, Αλωπεκής και Πλουτάρχου”. “Ωραία”, της απάντησα, την ξέρω καλά την περιοχή.
Δεν μπορώ να πω ότι σοκαρίστηκα μ’ αυτό που μου έδειξε αλλά πραγματικά εξεπλάγην. Και δεν εκπλήσσομαι εύκολα.
“Αφαιρούμε λωρίδες από το οικοδομικό τετράγωνο”, με πληροφόρησε ενθουσιασμένη. Την κοίταξα ελαφρώς απορημένος. “Δηλαδή γκρεμίζουμε τμήματα των κτηρίων;”, ρώτησα. “Ναι”, μου απάντησε ακόμη πιο χαρούμενα, “καθ’ όλο το ύψος του κτηρίου”!
“Και γιατί αφαιρούμε τα τμήματα αυτά;”, την ρώτησα με πραγματικό ενδιαφέρον- πλέον ήμουν περίεργος να ακούσω την επεξήγηση της.
