Υπήρξαν δεκάδες περιπτώσεις στην Πελοπόννησο και την υπόλοιπη Ηπειρωτική Ελλάδα το 1943 – 44 που ομάδες ανδρών, γυναικών και παιδιών, συνελήφθησαν χωρίς λόγο από τα σπίτια τους και οδηγήθηκαν δεμένοι πλησίον σε καταβόθρες, ξεροπήγαδα ή γκρεμούς. Εκεί, εσφάγησαν με μαχαίρια, συχνά παρουσία των υπολοίπων, που έβλεπαν μέχρι να έρθει η σειρά τους, και ρίχτηκαν σε πρόχειρους τάφους.
Αν ο τάφος ήταν τρύπα ή ξεροπήγαδο μιάς χρήσης, οι σφαγείς στο τέλος έριχναν ξύλα και πέτρες. Μόνο στην Τρύπα του Φενεού, όπου εσφάγησαν εκατοντάδες το 1944, κρατούσαν την κουστωδία των θυμάτων 100-150 μέτρα μακριά από τον τόπο σφαγής και οδηγούσαν εκεί τα θύματα ανά δύο.
Για μένα, οι πιο φριχτές και απάνθρωπες περιπτώσεις ήταν εκείνες που κακοποιούσαν μητέρες και μετά τις έσφαζαν μαζί με τα παιδιά τους.
Τη Βασίλω Στάικου από το Βαλτέτσι της έσφαξαν με τα τέσσερα μικρά κορίτσια της στον Φενεό, ενώ ένα πέμπτο που γέννησε στο Μοναστήρι το πέταξαν οι Ελασίτες στα σκυλιά.
Την Παρασκευή Μπάρλα από τη Φρουσιάνα την έσφαξαν με το αβάπτιστο μωρό της.
Την Ελένη Ράπτη από τη Μιδέα την έριξαν στο ξεροπήγαδο με τα δυό μικρά παιδιά της.
Τη Μαρία Κρέσπη με την ενδεκάχρονη κόρη της φανή από το Λέπρεο Ηλείας, τις κακοποίησαν και τις έσφαξαν.
