ΣΥΜΦΩΝΑ μὲ περιγραφὴ ποὺ ταιριάζει μᾶλλον σὲ μηχανές, καλὸς χριστιανὸς εἶναι ὅποιος πηγαίνει στὴν Λειτουργία κάθε Κυριακή, νηστεύει σύμφωνα μὲ τὰ ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, μεταλαμβάνει ἔχοντας προηγουμένως ἐξομολογηθεῖ, κλπ. Ἂν ἡ τυπικὴ εὐσέβεια τερματιζόταν, ἡ μηχανὴ θὰ ἔπαυε νὰ ὑπάρχει, ἀλλὰ δὲν θὰ γεννιόταν γιὰ τὸν λόγο αὐτὸ ἄνθρωπος. Ποῦ βρίσκεται τὸ μέτρο;
Στὸ ἐρώτημα τῶν Σαδδουκαίων γιὰ τὸν γάμο, ὁ Χριστὸς ἀπάντησε ὅτι “πλανᾶσθε, δὲν ἔχετε καταλάβει τὶς Γραφὲς καὶ τὴν δύναμη τοῦ Θεοῦ: στὴν Ἀνάσταση κανείς δὲν παντρεύεται κανένα, εἶναι ὅλοι ὅπως οἱ ἄγγελοι στὸν οὐρανό”. Ἡ ἀπάντηση δείχνει ὅτι ἂν κάποιος ἔχει πραγματικὴ ἐπιθυμία γιὰ τὸν Θεὸ καὶ εὐλάβεια, σὲ ὁτιδήποτε κάνει καταλαβαίνει τὴν μεγάλη ἁγνότητα καὶ καθολικὴ ἑνότητα τῆς ἐρχόμενης ζωῆς. Ἡ ἀπάντηση στοὺς Σαδδουκαίους ἐξηγεῖ ὅτι ἀπὸ μόνη της ἡ τήρηση ἢ παραβίαση ἐθίμων δὲν ἀποδεικνύει εὐσέβεια, ἀλλὰ ἡ κατάσταση τῆς συνείδησης σὲ ὅσα γίνονται ‘παραβατικὰ’ ἢ νόμιμα, δηλαδὴ ἂν μέσα στὶς πράξεις ὑπάρχει τοὐλάχιστον γεύση τῆς ζωντανῆς ἑνότητας τῶν ἁγίων.
Ἡ κατ’ ἐξοχὴν πράξη τῆς Ἐκκλησίας, ἡ προσευχή, δὲν εἶναι μιὰ ἰδιαίτερη ‘κανονισμένη’ συνήθεια, ποὺ συμβαίνει ἐκεῖνες καὶ ὄχι ἄλλες ὧρες, ἐνδεχομένως σὲ συγκεκριμένο χῶρο, ἂς ποῦμε στὸν ναό, εἴτε ἐκτάκτως, ὅταν οἱ περιστάσεις ἀπαιτήσουν ἰδιαίτερη εὐχαριστία ἢ ἐπίκληση τοῦ Θεοῦ καὶ σωτήρια ἐπέμβαση, τὴν ὥρα τοῦ φαγητοῦ στὸ σπίτι, κλπ.
Σελ. 12
