Ο Θουκυδίδης μάς θυμίζει ότι ο καλύτερος δημόσιος ρήτορας είχε την τιμή να εκφωνεί τον ετήσιο επικήδειο λόγο. Ο Επιτάφιος του Περικλή ήταν τίτλος αναγνώρισης της εξαιρετικής προσφοράς του στα κοινά. Και ο αποδέκτης αυτής της τιμής στάθηκε και με το παραπάνω στο ύψος των περιστάσεων και τα λόγια του μας συνοδεύουν στο βάθος των αιώνων.
Αυτό είναι μια χρήσιμη υπενθύμιση σε μια εποχή που κάποιοι θεωρούν ότι η προσπάθεια για την αριστεία προάγει ατομικές συμπεριφορές σε βάρος του κοινωνικού συνόλου. Η προσπάθεια για συνεχή βελτίωση είναι στάση ζωής. Και κάθε οργανωμένη κοινωνία πρέπει να επιβραβεύει όσους δεν συμβιβάζονται με τη μετριότητα. Αλλιώς οδηγούμαστε μοιραία στην ισοπέδωση.
Αλλά να σας πω και κάτι άλλο. Όποιος δεν αντέχει τη λέξη αριστεία, να την πει αξιοσύνη, να την πει προκοπή που θα έλεγαν οι παλιοί. Σας μιλάω για μια αντίληψη που έχει στραμμένο το βλέμμα μπροστά και προς τα επάνω, όχι που μένει στάσιμη, πηγαίνοντας πίσω και προς τα κάτω.
Αν η σημερινή Δημοκρατία κάπου πάσχει, είναι γιατί ακριβώς κινδυνεύει να χάσει την ορμή της, το θάρρος της. Την αυτοπεποίθηση για την υπεροχή της. Κάτι που με τη σειρά του οδηγεί τμήμα των πολιτών να εγκαταλείπουν θεμελιώδεις αρχές της και να έλκονται είτε από αυταρχικά πρότυπα, είτε από ανεύθυνους δημαγωγούς.
