Τελικά, οι άνθρωποι βασανίζονται και από τον πλούτο, γιατί τα υλικά αγαθά δεν τους γεμίζουν, είναι διπλό βάσανο.
Ξέρω ανθρώπους πλούσιους, που τα έχουν όλα, δεν έχουν και παιδιά και βασανίζονται. Βαριούνται που κοιμούνται, βαριούνται να περπατήσουν, βασανίζονται από όλα.
‘Εντάξει, αφού έχεις ελεύθερο χρόνο, λέω σε κάποιον, κάνε πνευματικά. Διάβασε μια Ώρα, διάβασε λίγο από το Ευαγγέλιο’. ‘Δεν μπορώ’, λέει.
‘Κάνε ένα καλό, πήγαινε σε κανένα νοσοκομείο και δες κανέναν άρρωστο’. ‘Πού να πάω ως εκεί, σου λέει, και τι θα βγη;’
Σελ. 12
kostas
στις μερες μας βεβαια πολυ λιγοι θα εχουν τετοια εισοδηματα που να ζουν ανετα χωρις να δουλευουν. ολοενα και λιγοτεροι. Βεβαια και χρηματα οταν ειχανε , τους φτωχους ή και ανημπόρους οχι μονο δεν τους βοηθουσαν αλλα τους αποφευγανε ακόμα και στις κοσμικές εκδηλώσεις “σαν πτωχους συγγενείς” οπως λεει και η φραση…