Κι ἂν μόνο μία ἀρχὴ εἶναι ἡ κυριώτερη, γιατὶ ἐπιβάλλεται νὰ ἀναφερθῶ στὴν συγκεκριμένη ἀλλὰ ὄχι στὴν συνάρτησή της μὲ τὶς ὑπόλοιπες, ὅπως, γιὰ παράδειγμα, ὅταν ἀπαριθμῶ τὶς ἀρχὲς τῆς ἐλευθερίας, τῆς κριτικῆς καὶ τῆς δημιουργικότητας ὡς ἀρχὲς / θεμέλια τῆς δυτικῆς κοινωνίας; Γιατὶ δὲν μπορῶ νὰ πῶ ὅτι “κατὰ τὶς ἀρχὲς” τοῦ δυτικοῦ πολιτισμοῦ (κατ’ ἀρχὰς) συμφωνῶ; Ὅμως ἂς παραμερισθεῖ ἡ περίπτωση αὐτή, ἐφόσον δὲν πρόκειται γιὰ χρήση ποὺ συνηθίζεται πρὸς τὸ παρόν, καὶ ἂς περιοριστοῦμε στὸ ‘κατ’ ἀρχήν’.

Γιατί δὲν εἶναι δυνατό, ὅπως ἰσχύει γιὰ τόσες ἄλλες ἐκφράσεις, νὰ ἔχει τὸ ‘κατ’ ἀρχὴν’ διπλὸ περιεχόμενο, σημαίνοντας ἀνάλογα μὲ τὰ συμφραζόμενα, εἴτε γενικὴ κατεύθυνση εἴτε προτεραιότητα σὲ μιὰ σειρά;

Ἡ ἴδια ἡ ἔννοια τῆς ἀρχῆς ἀπὸ μόνη της ἔχει πολυσημία, γιατί δὲν πρέπει νὰ ἔχει πολυσημία ὁ ἀντίστοιχος ἐμπρόθετος προσδορισμός; Δὲν διαφαίνεται κανένας θεωρητικὸς λόγος, καὶ πιὰ δὲν ὑποστηρίζεται οὔτε ἀπὸ τὴν ζωντανὴ χρήση τῆς γλώσσας!

Τί γίνεται ὅμως μὲ τὴν ἀναφορὰ στὴν γενικὴ κατεύθυνση, ἂν τὸ κατ’ ἀρχὴν ἑδραιωθεῖ πράγματι ὡς συνώνυμο τοῦ κατ’ ἀρχάς;