Λίγο πρὶν τὸν καταπιεῖ ἡ πώρωση, ἕνας καθηγητὴς μάζεψε τὶς τελευταῖες δυνάμεις του κι ἔγραψε τὸ ἀκόλουθο σημείωμα:

_______

Ο κόσμος λέει πολλά για τους δημοσίους υπαλλήλους (ΔΥ). Μιλάνε για βλακεία, τεμπελιά, ανευθυνότητα, αναλγησία και γενικά δεν μιλάνε καθόλου κολακευτικά. Ως δημόσιος υπάλληλος οφείλω να ομολογήσω ότι αυτά που λέγονται για μας είναι 100% αλήθεια όμως θέλω να υπερασπιστώ τον εαυτό μου.

Σαν κι εμένα υπάρχουν πολλοί άλλοι, χιλιάδες. Πριν διοριστώ εργαζόμουνα για πολλά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα. Ήμουνα καλός στην δουλειά μου αλλά έβλεπα ότι δεν είχε μέλλον, ενώ ταυτόχρονα έβλεπα ότι οι ΔΥ είχανε ένα σωρό κεκτημένα με λιγότερα προσόντα και πολύ λιγότερο κόπο. Έτσι αποφάσισα να αγωνιστώ για μια καλύτερη δουλειά, ακριβώς όπως θα έκανε κάθε άνθρωπος με ικανότητες. Έδωσα εξετάσεις στον ΑΣΕΠ και διορίστηκα καθηγητής στη μέση εκπαίδευση. Η αναλογία διοριστέοι/υποψήφιοι στον κλάδο μου ήταν 1:15, έτσι δικαιούμαι να λέω ότι είμαι ένας από τους καλύτερους στο αντικείμενό μου. Ίσως γι’ αυτό να ξεκίνησα με αίσθημα ευθύνης και με διάθεση να προσφέρω στα παιδιά γνώσεις υψηλού επιπέδου και όχι μόνο.