Πώς να μην βλακέψει όποιος είναι στο δημόσιο; Πώς να μην αρχίσει να τα γράφει όλα, όταν βλέπει ότι ακριβώς όπως και στον στρατό όποιος είναι υπεύθυνος βρίσκει τον μπελά του ενώ όποιος είναι άχρηστος περνάει καλά; Πως πρέπει να αντιδράσω όταν βλέπω ένα σωρό “συναδέλφους” να ακολουθούν την αρχή το παίζω στριμμένος και απαυτώνω την κοινωνία και μάλιστα όχι μόνο να μην απολύονται αλλά να τους περνάει; Κι επειδή η συνήθεια γίνεται δευτέρα φύση, έχω καταντήσει κι εγώ δημόσιος υπάλληλος. Μπαίνω στην τάξη και με ενδιαφέρει μόνο να τελειώσει η ώρα (και ο μήνας). Άλλωστε πλέον έχω μάθει ότι δεν μπορείς να τα βάλεις με τον βούρκο. Κάθε προσπάθεια να προσφέρεις αληθινό έργο χτυπιέται από α) μαθητές και γονείς που βλέπουν χαμηλούς βαθμούς ή ότι ο κακόμοιρος ο κανακάρης τους δυσκολεύεται και δεν έχει χρόνο για βόλτα, β) προϊσταμένους που δεν θέλουν να τους ζαλίζουν οι γονείς, γ) συναδέλφους που καταλαβαίνουν ότι κάνεις σοβαρή δουλειά και ανησυχούν ότι θα χαλάσεις την πιάτσα.
Μας είπανε κάποτε για αξιολόγηση και με κάνανε να σκάσω στα γέλια. Με τι κριτήρια θα γίνει; Θα αποφασίσει ο όχλος και θα επιλέξει όσους βάζουν βαθμούς; Η πολιτική ηγεσία που ενδιαφέρεται μόνο να ικανοποιήσει τον όχλο; Ή μήπως οι προϊστάμενοι που θέλουν να ικανοποιούν και τον όχλο και την πολιτική ηγεσία;