Τὸ μέρος αὐτὸ τῆς ταινίας θὰ ἔπρεπε νὰ προσέξουν οἱ δάσκαλοι κάθε βαθμίδας καὶ ἡλικίας, σὰν μιὰ κινηματογραφικὴ μαρτυρία τοῦ τί συμβαίνει ὅταν διδασκόμαστε σωστὰ τὴν γονιμότητα τοῦ παρελθόντος, ὅπου ὄχι μόνο δὲν νοεῖται ἡ συνήθης γιὰ τὰ σχολεῖα θανατηφόρος ἀνία ἀλλὰ ζωντανεύουν τὰ πρόσωπα καὶ τὸ ἐξαγνισμένο ἀπὸ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου παρελθόν τους φανερώνεται πιὸ οἰκεῖο καὶ πραγματικὸ σὲ σύγκριση μὲ τὸ μῖγμα ἀξίας καὶ ἀπαξίας ποὺ συκοφαντεῖ τὴν καθημερινότητα τοῦ χρονολογικοῦ παρόντος.
Αὐτὸ ποὺ κάνει πιὸ ἀληθινοὺς ὅσους συναντάει ὁ Γκὶλ τὰ μεσάνυχτα εἶναι ἡ ἐγγύτητά τους στὴν σκέψη, στὴν ἐξέταση τοῦ βίου, στὴν ἀφοσίωση στὸ νόημα, ὅ,τι ἀκριβῶς λείπει ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν μελλοντικὴ σύζυγό του, ἀπὸ τὴν ὁποία ἐπιτέλους ἐλευθερώνεται.
Ἔχοντας ζήσει ὅλη αὐτὴ τὴν πραγματικότητα, ἔστω ἐξιδανικεύοντας προσωρινὰ τὴν ἐποχὴ στὸ σύνολό της γιὰ χάρη σπάνιων πνευμάτων ποὺ στάθηκαν γιὰ λίγο μέσα της, ὁ Γκὶλ δὲν εἶναι πιὰ δυνατὸ νὰ συμβιβαστεῖ μὲ τὴν ἀπερισκεψία προηγούμενων ἐπιλογῶν του.
Πραγματικότητα καὶ ἀλήθεια ἐλευθερώνουν καὶ χρειάζονται ἐλευθερία, σύμφωνα μὲ τὸν Γούντυ Ἄλλεν, ὁ ὁποῖος μετατρέπει τὸ Παρίσι σὲ συμβολικὸ τόπο τοῦ θαύματος τῆς ἀλήθειας, ὅταν ἡ ἐπιθυμία γιὰ πραγματικότητα ἐκπληρώνεται.
Σελ. 123
