Ὁ Πασκὰλ εἶναι γνωστὸς ὡς μαθηματικός, φυσικὸς καὶ ἐφευρέτης (ἀνακάλυψε τοὺς πρώτους ὑπολογιστές), ἀλλὰ ὄχι λιγώτερο ὡς φιλόσοφος (πρβλ., στὰ ἀγγλικά, τὸ βιογραφικὸ δοκίμιο τοῦ Ἴαν Μακλὴν γιὰ τὸν Πασκάλ).
Ἤδη στὰ 16 του εἶχε γράψει μιὰ διατριβὴ σχετικὴ μὲ τὰ Κωνικά, ἐνῶ ἀργότερα ἄρχισε νὰ ἀλληλογραφεῖ μὲ τὸν Φερμὰ γιὰ τὴν θεωρία τῶν πιθανοτήτων, ὅμως ἡ μυστική του ἐμπειρία τὸν ὁδήγησε νὰ ἐγκαταλείψει τὶς ἐπιστῆμες παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι βρισκόταν στὴν πρωτοπορία τῆς ἔρευνας, ὥστε νὰ ἀσχοληθεῖ ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν θεολογία καὶ τὴν φιλοσοφία. Ὁ Κόντογλου ἀποκαλεῖ τὸν Πασκὰλ διὰ Χριστὸν σαλό, δηλαδὴ ἄνθρωπο ποὺ δὲν διστάζει νὰ κάνει ἀκόμη καὶ πράγματα γιὰ τὴν κοινὴ γνώμη ‘τρελά’, προκειμένου νὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν ἐσωτερική του ὁρμὴ γιὰ τὸν Θεό. Ἂς ἀφήσουμε τὸν Κόντογλου νὰ μᾶς συστήσει τὸν Πασκάλ.
