Ὁ Πασκὰλ εἶναι γνωστὸς ὡς μαθηματικός, φυσικὸς καὶ ἐφευρέτης (ἀνακάλυψε τοὺς πρώτους ὑπολογιστές), ἀλλὰ ὄχι λιγώτερο ὡς φιλόσοφος (πρβλ., στὰ ἀγγλικά, τὸ βιογραφικὸ δοκίμιο τοῦ Ἴαν Μακλὴν γιὰ τὸν Πασκάλ).
Ἤδη στὰ 16 του εἶχε γράψει μιὰ διατριβὴ σχετικὴ μὲ τὰ Κωνικά, ἐνῶ ἀργότερα ἄρχισε νὰ ἀλληλογραφεῖ μὲ τὸν Φερμὰ γιὰ τὴν θεωρία τῶν πιθανοτήτων, ὅμως ἡ μυστική του ἐμπειρία τὸν ὁδήγησε νὰ ἐγκαταλείψει τὶς ἐπιστῆμες παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι βρισκόταν στὴν πρωτοπορία τῆς ἔρευνας, ὥστε νὰ ἀσχοληθεῖ ἀποκλειστικὰ μὲ τὴν θεολογία καὶ τὴν φιλοσοφία. Ὁ Κόντογλου ἀποκαλεῖ τὸν Πασκὰλ διὰ Χριστὸν σαλό, δηλαδὴ ἄνθρωπο ποὺ δὲν διστάζει νὰ κάνει ἀκόμη καὶ πράγματα γιὰ τὴν κοινὴ γνώμη ‘τρελά’, προκειμένου νὰ ἀνταποκριθεῖ στὴν ἐσωτερική του ὁρμὴ γιὰ τὸν Θεό. Ἂς ἀφήσουμε τὸν Κόντογλου νὰ μᾶς συστήσει τὸν Πασκάλ.
“Αὐτὸς ὁ βλογημένος καὶ μακαρισμένος ἄνθρωπος, λεγότανε Βλάσης Πασκάλ, ποὺ θὰ πεῖ στὴ γαλλικὴ γλῶσσα Πασκαλινός, καὶ στάθηκε ἀληθινὰ σὰν τὸ πασκαλινὸ τ’ ἀρνί, ἀθῶος καὶ ἥμερος, καὶ παράδωσε τὸν ἑαυτό του κουρμπάνι γιὰ τὴν πίστη τοῦ Χριστοῦ, ποὺ τὸν ἀγάπησε μ’ ὅλη τὴν ψυχή του, καὶ μ’ ὅλη τὴν καρδιά του, καὶ μ’ ὅλη τὴ διάνοιά του, καὶ μ’ ὅλη τὴ δύναμή του. …
