“Ἕνα κοινωνικὸ ξεκάρφωμα ἀπερίγραπτο, κοινωνία ποὺ ἔχασε κάθε νόημα, κάθε συναίσθηση… ἀποτε¬λῶντας καὶ συναποτελῶντας μὲ τὴν Πολιτικὴ — Ὀχλοκρατία χυδαιομανῆ… Ἕνας πανελλαδικὸς διωγμὸς κάθε Ἀξίας… Θανατικὸ κάθε Ἀνθρώπου καὶ ἀπελπιστικὴ ἐπιδημία μακροβιότητος κάθε Μηδενικοῦ…”
Καὶ ὅ,τι ἀπογοητεύει τελείως “εἶναι ἡ ἐλεεινότης τῆς νεότητας. Τῆς σχολικῆς, τῆς σπουδάζουσας, τῆς στρατευόμενης, τῆς πανεπιστημιακῆς, τῆς διανοούμενης, τῆς καλλιτεχνικῆς, τῆς φτωχῆς καὶ τῆς τρισχειρότερης πλούσιας…
“Νεότητα Ἄψυχη, Ἄκαρδη, Ἄμυαλη, Ἄνανδρη, Ἀνελεύθερη… μὲ ὅλες τὶς Νεανικὲς Ἐκδηλώσεις ἀποῦσες… Νεότητα οὐτιδανή: μισθός, Νεότητα χυδαία: ψῆφος. Τὰ Σχολεῖα ἐκφουρνίζουν ἀγράμματα καὶ ἀνάγωγα καὶ μισελληνικὰ καὶ Φραγκομανῆ Κούτσουρα… μὲ μιὰ ἀνικανότητα ἀντιλήψεως ὁποιουδήποτε Πράγματος Σοβαροῦ, ὁποιασδήποτε Ἰδέας Σοβαρῆς, ποὺ καταπλήσσει καὶ τοῦβλα…
“Νεότητα σύσσωμη, πλούσια, φτωχή, ἐπιστημονική, ἐπαγγελματική, καλλιτεχνική, φιλολογική, στιβαζόμενη στὴν πόρτα κάθε μισθοῦ, γιὰ νὰ νοικιαστεῖ, νὰ ἀγγαρευτεῖ, νὰ πουληθεῖ, σύσσωμη — πλούσια καὶ φτωχὴ — σπρωχνόμενη κοπαδηδὸν καὶ ἀλληλοπατούμενη καὶ γρονθοκοπούμενη, μὲ τὰ διπλώματα στὰ χέρια, σὰν νὰ ἦσαν πιστοποιητικὰ ἀναπήρων…”
