Για έναν πεθαµένο κοσµικά και αναστηµένο πνευµατικά δεν υπάρχει ποτέ καθόλου αγωνία, φόβος και άγχος, γιατί περιµένει τον θάνατο µε χαρά, επειδή θα πάη κοντά στον Χριστό και θα αγάλλεται.
Αλλά χαίρεται και γιατί ζη, επειδή ζη πάλι κοντά στον Χριστό, και νιώθει ένα µέρος της χαράς του Παραδείσου επί της γης, και διερωτάται αν υπάρχη ανώτερη χαρά στον Παράδεισο από αυτήν που νιώθει στην γη.
Τέτοιοι άνθρωποι αγωνίζονται µε φιλότιµο και αυταπάρνηση και, επειδή έχουν µπροστά τους τον θάνατο και τον σκέφτονται καθηµερινά, ετοιµάζονται πιο πνευµατικά, αγωνίζονται τολµηρότερα και νικούν την µαταιότητα.
