Μόνον ο Θεός δίνει στις θλίψεις την αληθινή παρηγοριά. Γι’ αυτό, άνθρωπος που δεν πιστεύει στην αληθινή ζωή, που δεν πιστεύει στον Θεό, για να Του ζητήση το έλεός Του στις δοκιµασίες που περνάει, είναι όλο απελπισία και δεν έχει νόηµα η ζωή του. Πάντα µένει αβοήθητος, απαρηγόρητος και βασανισµένος σ’ αυτήν την ζωή, αλλά καταδικάζει και αιώνια την ψυχή του.
Στην πνευµατική αντιµετώπιση δεν υπάρχει θλίψη, γιατί, όταν ο άνθρωπος τοποθετηθή σωστά, πνευµατικά, όλα αλλάζουν…
Αν καταλάβη κανείς τα µυστικά της πνευµατικής ζωής και τον µυστικό τρόπο µε τον οποίο εργάζεται ο Θεός, παύει να στεναχωριέται για ό,τι του συµβαίνει, γιατί δέχεται µε χαρά τα πικρά φάρµακα που του δίνει ο Θεός για την υγεία της ψυχής του.
Όλα τα θεωρεί αποτελέσµατα της προσευχής του, αφού ζητάει συνέχεια από τον Θεό να του λευκάνη την ψυχή. Όταν όµως οι άνθρωποι αντιµετωπίζουν τις δοκιµασίες κοσµικά, βασανίζονται.
Αφού ο Θεός όλους µας παρακολουθεί, πρέπει να παραδίνεται κανείς εν λευκώ σ’ Αυτόν. Αλλιώς είναι βάσανο – ζητάει να του έρθουν όλα, όπως εκείνος θέλει, αλλά δεν του έρχονται όλα όπως τα θέλει, και ανάπαυση δε βρίσκει.
Σελ. 12
