Πιὸ στέρεο μαζὶ καὶ ἐνδιαφέρον, χωρὶς νὰ τοῦ λείπει καὶ καμμία ἀπὸ τὶς ἐμφανιζόμενες στὰ ἄλλα ἔργα του ἀρετές, εἶναι τὸ βιβλίο του γιὰ τὸν Ἡράκλειτο. Αὐτὸ θὰ ἄξιζε νὰ τὸ διαβάσει κανείς, εἴτε γιὰ τὸν Ἀξελὸ ἐνδιαφέρεται, εἴτε γιὰ τοὺς Προσωκρατικούς. Δὲν εἶναι (πῶς θὰ μποροῦσε;) τὸ ἔργο ποὺ θὰ σὲ φέρει στὸν δρόμο γιὰ τὸ σοφόν, ἂν (ἐννοεῖται) θέλεις νὰ φθάσεις ἐκεῖ, ὅμως βρίσκεται πιὸ κοντὰ στὴν κίνηση αὐτή, ἐν συγκρίσει μὲ τὰ ‘κύρια’ ἔργα του, μεταδίδοντας ἕναν Ἡράκλειτο πολὺ πιὸ ζωντανὸ ἀπὸ ὅσο θὰ τὸν ἔχει κανεὶς εἴτε σὲ ἄλλα δοκίμια, εἴτε ἁπλῶς διαβάζοντας τὰ αἰνιγματικὰ θραύσματα τοῦ Ἐφέσιου.
Σελ. 12
