Ὁ λόγος γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ Χριστιανισμός, παρὰ τὴν ἐπιμονή του στὴν ἱερότητα τῆς ζωῆς καὶ στὸ καθῆκον τῆς ἐπιβίωσης, δὲν ἀνέπτυξε ποτὲ μιὰ θετικὴ φιλοσοφία τῆς ἐργασίας, βρίσκεται στὴν ἀναμφισβήτητη προτεραιότητα ποὺ δόθηκε στὴν vita contemplativa εἰς βάρος ὅλων τῶν μορφῶν τῆς ἀνθρώπινης δραστηριότητας… Ἡ μόνη δραστηριότητα ποὺ ἐπαινεῖ ὁ Ἰησοῦς στὰ κηρύγματά του εἶναι ἡ πράξη [ἔμπρακτη ἀγάπη], καὶ ἡ μόνη ἀνθρώπινη ἱκανότητα ποὺ τονίζει εἶναι ἡ ἱκανότητα ‘τοῦ ποιεῖν θαύματα’…
Ἀπό: Ἅννα Ἀρέντ, Ἡ Ἀνθρώπινη Κατάσταση, Ἀθήνα 1986, σ. 427 κ.ἑ. Πρβλ.: Ἅννα Ἀρέντ, Ἡ πλάνη ὡς ἐπιστήμη
Σελ. 12
