Ἀναφερόμενος στὴν φιλανθρωπία τῆς μεγάλης κλίμακας ὁ Κέννυ προσθέτει ὅτι στερεῖται νοήματος νὰ κατηγοροῦμε μία χώρα ὅτι βρίσκεται σὲ ἀνάγκη ἐπειδὴ ὁ λαὸς εἴτε οἱ κυβερνήσεις εἶναι ἀνάξιοι, τεμπέληδες, ἀπατεῶνες, κλπ: ἐνδιαφέρει ἀποκλειστικά, ἂν ἡ δωρεὰ θὰ κατορθώσει τὰ ἐπιθυμητὰ ἀποτελέσματα — οἰκονομικὴ ἀνάπτυξη, ἐνίσχυση τῆς ὑγείας, τῆς παιδείας, ἢ ὅποιο ἄλλο στόχο μπορεῖ νὰ ἔχει κάθε φορὰ ἡ κυβέρνηση ἢ τὸ ἵδρυμα ποὺ ἀποφασίζει νὰ βοηθήσει μιὰ χώρα.
Στὴν περίπτωση τῆς πιὸ προσωπικῆς καθημερινότητας, τῆς φιλανθρωπίας ‘τῶν δρόμων,’ τὰ ποσὰ εἶναι μικρά, ὥστε πράγματι κερνάει κανεὶς μιὰ μπύρα, ἐπηρεάζοντας μὲ τὴν καλή του διάθεση παρὰ μὲ τὸ ποσὸ ποὺ δίνει.
Ἐδῶ δὲν νοεῖται ἐκτίμηση καὶ ἀπαίτηση ἀποτελεσμάτων, χρειάζεται ὑπερβολὴ μικροψυχίας, ἂν πρόκειται νὰ ὀργανώνονται γιὰ κάθε εἰκοσάευρο εἰδικὲς ἀποστολὲς διερεύνησης.
Ἂν κυριαρχεῖ στὸ ζήτημα τῆς φιλανθρωπίας ἕνα μειονέκτημα, δὲν εἶναι ἡ ἀφέλεια ἀλλὰ ἡ ἀναισθησία, ἀπουσία συμμετοχῆς στὴν ταλαιπωρία τοῦ ἄλλου. Χρειάζεται νὰ ‘πονηρέψουμε’ αὐτὸν ποὺ δίνει, κάνοντάς τον καχύποπτο γιὰ νὰ μὴ τὸν ἐξαπατοῦν οἱ ‘ἐπιτήδειοι,’ ἢ μήπως χρειάζεται νὰ δυναμώσουμε τὴν ἴδια τὴν καλή του διάθεση;
