Ἡ νοοτροπία αὐτὴ ἐπιμένει μέχρι σήμερα, στὶς ὁρκωμοσίες ἐπὶ τῆς Βίβλου, στὴν ἐπένδυση ἀντιτύπων μὲ ἀσημένια καὶ χρυσὰ καλύμματα, στὸν ‘κυματισμὸ’ ἀντιτύπων γιὰ εὐλογία τοῦ ‘ποίμνιου’, στὶς εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ ποὺ μὲ τὸ ἕνα χέρι κρατάει τὴ Βίβλο καὶ μὲ τὸ ἄλλο εὐλογεῖ, στὶς εἰκόνες τῶν Εὐαγγελιστῶν ὡς ἱερῶν ζώων…
*
Ὅταν ἔχω περιβάλει ἕνα κείμενο μὲ ἀπόλυτη τιμή, πῶς θὰ τὸ διαβάσω ἐλεύθερα καὶ πῶς θὰ ἐπιτρέψω στὸν ἑαυτό μου νὰ τὸ ἀμφισβητήσει;
Ἐκπλήσσομαι ποὺ ἕνας προσεκτικὸς ἐρευνητὴς ὅπως ὁ Σάντερς, ἀποκαλεῖ θρύλους καὶ μυθολογία τὰ εὐαγγέλια ποὺ δὲν περιέλαβε ὁ κανόνας, λὲς καὶ τὰ τέσσερα ‘κανονικὰ’ δὲν ἔχουν καμμιὰ σχέση μὲ θρύλους καὶ μυθολογία! Κατὰ βάθος δὲν τὸ ἀγνοεῖ, καὶ ἴσως γι’ αὐτὸ προσθέτει πὼς ὑπάρχουν κάποια ‘χαρακτηριστικὰ μυθολογίας’ καὶ στὰ εὐαγγέλια τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἐν τέλει ὁμολογῶντας τὸ ἀδιέξοδο ἔμμεσα, ἀρκούμενος στὴν αὐθαιρεσία, ὅτι ‘[δὲν μπορῶ νὰ πῶ γιατί ἀλλὰ] πάντως ἐκεῖ ποὺ πρέπει νὰ ψάξουμε γιὰ τὰ ἴχνη τοῦ ἱστορικοῦ Ἰησοῦ εἶναι στὰ τέσσερα κανονικὰ εὐαγγέλια’.
