Ο Χριστιανισμός δεν αφορά την κρατική μέριμνα της ανακούφισης των φτωχών από τα βάσανά τους. Η φροντίδα τους – που σημαίνει να τους βοηθάμε ώστε να ξεπεράσουν τα βάσανά τους, όχι να τους πληρώνουμε για να παραμένουν φτωχοί ή για να τους εξαρτήσουμε από το κράτος – ήταν ένα ουσιαστικό γεγονός στη ζωή ενός αληθινού Χριστιανού για 2.000 χρόνια. Η χριστιανική φιλανθρωπία, που είναι εθελοντική και εγκάρδια, διαφέρει εντελώς από τις υποχρεωτικές, απρόσωπες εντολές του κράτους.
Αλλά αφήστε τι λέω εγώ. Συλλογιστείτε αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος στους δύο Κορινθίους 9:7: «Ο καθένας από εσάς πρέπει να δώσει ό,τι έχετε αποφασίσει με την καρδιά σας να δώσετε, όχι απρόθυμα ή από εξαναγκασμό, γιατί ο Θεός αγαπά τον πρόθυμο δωρητή».
Και στην Παραβολή του Ιησού για τον Καλό Σαμαρείτη, ο ταξιδιώτης θεωρείται «καλός» επειδή βοήθησε προσωπικά τον πληγωμένο άνδρα στο δρόμο, με τον δικό του χρόνο και τους δικούς του πόρους. Αν, αντίθετα, είχε ζητήσει από τον δύσμοιρο άνθρωπο να περιμένει να φτάσει μια κρατική επιταγή, πιθανότατα θα τον γνωρίζαμε σήμερα ως «Καλό αλλά Άχρηστο Σαμαρείτη».
