Αυτή ή «ανθρωπιά» της γυναίκας, ωριμασμένη μέσα στον πόνο και την καταφρόνια, θα βγει στο φως της μέρας, όταν ή γυναίκα λυτρωθεί απ’ τις κοινωνικές συμβατικότητες, όπου την καταδικάζει ή αποκλειστικά θηλυκή υπόσταση της. Κι οι άντρες, που δε νιώθουν ακόμα σήμερα πώς η ώρα αυτή ζυγώνει, θα ξαφνιαστούν με τον ερχομό της και θα νικηθούν.
Δεν αργεί η μέρα (σίγουρα σημάδια το μαρτυράνε κιόλας, προπάντων στις χώρες του βορρά) δεν αργεί η μέρα που η Νέα Κοπέλα θα υπάρξει, η Γυναίκα θα υπάρξει, που οι λέξεις «νέα κοπέλα» και «γυναίκα» δε θα σημαίνουν πια μονάχα το αντίθετο του αρσενικού, μα κάτι ξεχωριστό, που θα ‘χει δική του άξια κι υπόσταση, κάτι που δε θα ναι απλό συμπλήρωμα άλλου, μα ολοκληρωμένη μορφή της ζωής και της ύπαρξης —: ή γυναίκα-γνήσιος άνθρωπος.
Αυτή ή πρόοδος (ενάντια στη θέληση του άντρα, πού θα μείνει, στην αρχή, πίσω) θα μεταμορφώσει ριζικά την ερωτική ζωή, πλημμυρισμένη από τόσες πλάνες σήμερα: ο έρωτας δε θα ‘ναι πια σχέση άντρα με γυναίκα, άλλα Ανθρώπου με Άνθρωπο, θα στέκει πιο κοντά στην ανθρώπινη φύση (γεμάτος άπειρη απαλότητα και σεβασμό, καλός και καθάριος σε όλα κοινά πού σμίγει και χωρίζει). Θα ‘ναι ο έρωτας που προετοιμάζουμε μ’ αγωνία και μόχθο: δύο Μοναχικοί Άνθρωποι, που θα προστατεύουν, συμπληρώνουν, θα περιορίζουν και θα σέβονται ο ένας τον άλλον.
