Σήμερα μόλις μπορούμε κι αντικρίζουμε χωρίς προκατάληψη τις σχέσεις του ενός ανθρώπου με τον άλλον, οι προσπάθειές μας να «ζήσουμε» αυτές τις σχέσεις δεν έχουν μπροστά τους κανένα πρότυπο, κανένα παράδειγμα για να τις οδηγήσει. Κι όμως μέσα στο διάβα του καιρού υπάρχουν μερικά πρότυπα, που άλλο δε θέλουν παρά να βοηθήσουν τα δισταχτικά πρώτα μας βήματα.
Η Νέα Κοπέλα κι η Γυναίκα, στην καινούργια τους, την ατομική τους εξελικτική πορεία, μονάχα για λίγο καιρό αντιγράφουν τις αντρικές συνήθειες, καλές και κακές, μονάχα για λίγο καιρό θα μαϊμουδίζουν τ αντρικά επαγγέλματα. Άμα περάσει η αβεβαιότητα των μεταβατικών αυτών περιόδων, τότε θ’ αποφανεί πως οι γυναίκες διάβηκαν απ’ όλα αυτά τα (συχνά γελοία) μασκαρέματα, μόνο και μόνο για να ξεπλύνουν την εσώτατη ύπαρξη τους απ’ τις παραμορφωτικές επιδράσεις του άλλου φύλου.
Οι γυναίκες — που μέσα τους κατοικεί μια ζωή πιο αυθόρμητη, πιο γόνιμη, γεμάτη από περισσότερη εμπιστοσύνη — είναι, σίγουρα, πιο ώριμες, πιο «ανθρώπινες» απ’ τον άντρα — το φαντασμένο κι ανυπόμονο αρσενικό, που καταφρονεί ό,τι νομίζει πως αγαπάει, επειδή δε γνώρισε ποτέ την τραχιά καρποφορία των σπλάχνων, που θα του ξάνοιγε (όπως στη γυναίκα) τα μυστικά βάθη της ζωής.
