Ὅποιος κάνει λεπτὴ ἐργασία, δικαιολογεῖ τὸν ἄλλον καὶ ὄχι τὸν ἑαυτό του. Καὶ ὅσο προχωρεῖ πνευματικά, τόσο ἐλευθερώνεται καὶ τόσο ἀγαπᾶ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Τότε δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβη τί θὰ πῆ κακία, γιατὶ ὅλο καλοὺς λογισμοὺς ἔχει γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ ὅλο ἁγνὰ σκέφτεται καὶ τὰ βλέπει ὅλα πνευματικά, ἅγια. Ὠφελεῖται ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὶς πτώσεις τῶν συνανθρώπων του, τὶς ὁποῖες χρησιμοποιεῖ γιὰ γερὸ φρένο στὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ προσέχη νὰ μὴν ἐκτροχιασθῆ.

Ἀντίθετα, ἕνας ποὺ δὲν ἔχει ἐξαγνισθῆ, σκέφτεται πονηρὰ καὶ βλέπει ὅλα τὰ πράγματα πονηρά. Ἀκόμη καὶ τὰ καλὰ τὰ μολύνει μὲ τὴν πονηρία του. Δὲν ὠφελεῖται οὔτε καὶ ἀπὸ τὶς ἀρετὲς τῶν ἄλλων, γιατὶ εἶναι σκοτισμένος ἀπὸ τὴν μαυρίλα τοῦ ἀνθρωποκτόνου, ὁπότε καὶ αὐτὲς τὶς ἑρμηνεύει μὲ τὸ πονηρό του λεξικό. Πάντα εἶναι στενοχωρημένος καὶ πάντα στενοχωρεῖ τοὺς συνανθρώπους του μὲ τὴν πνευματική του αὐτὴ μαυρίλα. Ἂν θέλη νὰ ἐλευθερωθῆ, πρέπει νὰ καταλάβη ὅτι ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ἐξαγνισμό, γιὰ νὰ ἔρθη καὶ ἡ διαύγεια ἡ πνευματική, ἡ κάθαρση τοῦ νοῦ καὶ τῆς καρδιᾶς…