Δὲς πῶς ‘συμπαρίσταται’ ὁ ‘συνετὸς’ φίλος….
“Αὐτὸ στὸ λέγω γιατὶ πολὺ σ’ ἐκτίμησα καὶ σ’ ἀγαπῶ [αὐτὸ ἰδίως!] καὶ μή μὲ παρεξηγήσεις [τὸ ἀντίθετο!] ἂν σοῦ λέγω ὅτι οἱ τρόποι σου αὐτοὶ σὲ ζημιώνουν σὰν ἄνθρωπο [τώρα ἔπεσες μέσα!], καὶ ἄνθρωπο μάλιστα μεγάλης ἀξίας σὰν καὶ σένα [ὁ ψευταρᾶς παλεύει νὰ κρυφτεῖ, ἀλλὰ τὸν προδίδουν ἀκόμα καὶ τὰ ἐπιρρήματα…].
— Δηλαδή; [προσπαθεῖ νὰ πάρει μιὰ ἀνάσα ὁ Χαλεπᾶς.]
Ὁ Μαυρομαρᾶς κόμπιασε, μή ξέροντας πῶς ν’ ἀποσαφηνίσει τὸ ζήτημα γιὰ νὰ δώσει συγκεκριμένη ἀπάντηση στὸν Γιαννούλη.
— Νά, νά, δὲν συμπεριφέρεσαι, δὲν κάνεις ὅ,τι κάνουν οἱ ἄλλοι, ὅλος ὁ κόσμος.
— Πῶς; Μήπως δὲν τοὺς ἀρέσω; [Κι εἶχε μιὰ σκασίλα βέβαια…]
Ὄχι κάθε ἄλλο, δὲν εἶπα αὐτό. Ἀλλὰ πῶς νὰ στὸ πῶ… αὐτό, οἱ ἀπότομοι πολλὲς φορὲς τρόποι σου… Σοῦ λείπει δηλαδὴ αὐτὴ ἡ ἐλαστικότητα, ἡ τέχνη, ἡ δύναμη ἂν μπορεἲ νὰ πεῖ κανεὶς ἔτσι [ὄχι δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ κανεὶς ἔτσι, δὲν εἶναι δύναμη ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου], ποὺ κάνει τοὺς ἄλλους νὰ σὲ ὑπολογίζουν.
— Μήπως δὲν μὲ σέβονται; [ρωτάει, μήπως τὸν καταφέρει ἐπιτέλους νὰ πεῖ τὰ πράγματα μὲ τ’ ὄνομά τους, καὶ κάπως τὸ κατορθώνει, τὸ φίδι βγαίνει ἀπὸ τὴν τρύπα:]
