Ὁ Χριστὸς θὰ βρίσκεται σὲ ἀγωνία ὣς τὸ τέλος τοῦ κόσμου· γιὰ τοῦτο δὲν πρέπει νὰ κοιμηθεῖ κανένας σ’ ὅλον τὸν καιρὸ ἐτοῦτον.
Ὁ Χριστὸς μᾶς λέγει: Δὲ θὰ μὲ ζητοῦσες, ἂν δὲ μ’ εἶχες βρεῖ πρωτύτερα.
Ὁ Χριστὸς μᾶς λέγει: Πάρετε παρηγοριά. Μήν τὴν περιμένετε ἀπὸ τὸν ἑαυτό σας. Ἴσα ἴσα, ἂν δὲν περιμένετε τίποτα ἀπὸ τὸν ἑαυτό σας, τότες θὰ τὴν ἀξιωθεῖτε.
Ὁ Χριστὸς σὲ τοῦτον τὸν κόσμο δὲν ἐβρῆκε ἄλλον τόπο γιὰ νὰ ξεκουραστεῖ, παρὰ μονάχα τὸ μνῆμα του.
Ὁ Χριστὸς μᾶς λέγει: Μή συγκρίνεις τὸν ἑαυτό σου μὲ τοὺς ἄλλους, παρὰ νὰ τὸν συγκρίνεις μὲ μένα.
Τὴν παρηγοριὰ γιὰ τὰ βάσανά μας δὲν πρέπει νὰ τὴ ζητᾶμε οὔτε στὸν ἑαυτό μας, οὔτε στοὺς ἄλλους τοὺς ἀνθρώπους, οὔτε σὲ κάθε τὶ πού ‘ναι πλασμένο, μὰ στὸν ἴδιο τὸν Θεό. Γιατὶ ὅλα τὰ πλάσματα δὲν εἶναι ἡ πρώτη αἰτία ποὺ γίνουνται αὐτὰ τὰ περιστατικὰ ποὺ τὰ λέμε δυστυχίες· ἀλλά, ἐπειδὴς ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ εἶν’ ἡ μονάχη κ’ ἡ ἀληθινὴ αἰτία τους, κι ὁ μεγάλος δικαστὴς κι ὁ ἄρχοντας, εἶναι φανερὸ πὼς πρέπει νὰ πᾶμε στὴν πηγὴ καὶ στὴ ρίζα τους, γιὰ νὰ βροῦμε κάποια σίγουρη ξαλάφρωση. Κι ἂν πορευτοῦμε μὲ τοῦτον τὸν τρόπο, καὶ νοιώσουμε τὸ θάνατο ὄχι σὰν κάτι τις ποὺ γίνεται ἀπὸ τὴν τύχη, μήτε σὰ μιὰ φυσικὴ ἀνάγκη, μήτε σὰν κάποιο παιγνίδι ἀνάμεσα στὰ στοιχεῖα καὶ στὰ μέρη ποὺ σχηματίζουνε τὸν ἄνθρωπο…, παρὰ σὰν τὸν νοιώσουμε σὰν ἕνα ἀποτέλεσμα χρειαζούμενο, ἀναγκεμένο, δίκηο, ἅγιο, ὠφέλιμο γιὰ τὴν Ἐκκλησία καὶ γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ, σὰν ἕνα σταμάτημα τῆς πρόνοιάς Του ἀποφασισμένο ἀπὸ τὸν αἰῶνα νὰ γίνει στὸν καιρὸ τὸν πρεπούμενο, στὴν τάδε χρονιά, στὴν τάδε μέρα, στὴν τάδε ὥρα, στὸ τάδε μέρος, μὲ τὸν τάδε τρόπο, καὶ πὼς ὅ,τι γίνηκε ἤτανε προγνωρισμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ προσταγμένο ἀπὸ τοὺς αἰῶνες, ἂν λοιπόν, ἀπὸ κάποια φώτιση ποὺ μᾶς δίνει ἡ θεία χάρη, νοιώσουμε αὐτὸ τὸ περιστατικό … τότε θὰ δοξάσουμε μὲ μιὰ σιωπηλὴ ταπείνωση τ’ ἀνεξερεύνητο τὸ ὕψος πὤχουνε τὰ μυστήριά Του, θὰ προσκυνήσουμε τὴν ἁγιωσύνη πὤχουνε οἱ βουλές Του, θὰ αἰνέσουμε καὶ θὰ δοξολογήσουμε τὴ σοφία πὤχει ἡ πρόνοιά Του. Καὶ θὰν ἑνώσουμε τὸ θέλημά μας μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, καὶ θὰ θελήσουμε μαζὶ μὲ Κεῖνον, μέσα σὲ Κεῖνον, καὶ γιὰ Κεῖνον, τὸ κάθε πρᾶγμα ποὺ βουλήθηκε σὲ μᾶς καὶ γιὰ μᾶς στὸν αἰῶνα τοῦ αἰῶνος.
Σελ. 12
