Ὅταν γελᾶνε τὰ δέντρα καὶ κάνουν χαρές,
ὅταν γελᾶνε καὶ κάνουν λακκάκια οἱ πηγές,
ὅταν γελάει ὁ ἀέρας καὶ λέει ἐξυπνάδες
καὶ γελᾶνε οἱ λόφοι καὶ γελᾶνε οἱ κοιλάδες,
ὅταν γελᾶνε τὰ χόρτα μὲ φρέσκες φωνές,
καὶ γελάει ἡ ἀκρίδα καὶ γελᾶνε οἱ βοσκὲς,
ὅταν ἡ Μαίρη, ἡ Σούζαν, ἡ Ἔμη, ἡ Χαρά,
τραγουδᾶνε γλυκά: χαχαχά, χαχαχά,
ὅταν γελᾶνε οἱ κουρτίνες ποὺ ἔχουνε πάνω πουλάκια
καὶ γελάει τὸ τραπὲζι ποὺ ἔχει γύρω-γύρω φρουτάκια,
ἔλα, μπὲς στὴν παρέα, ὅπως τ᾿ ἄλλα παιδιὰ
καὶ τραγούδα μαζί τους: χαχαχά, χαχαχά!
[Μπλέηκ, Τραγούδια της αθωότητας,
μτφρ. Γ. Μπλάνας]